Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
LINK Recenzja Marzeny Pustułki
„Powikłane ślady” to poprawny kryminałek, który niczym się nie wyróżnia – i może to dobrze, literacka wirtuozeria to nie jest ale też kaca po nim nie ma. Tylko w takim razie po co go czytać, skoro na przeczytanie czekają tysiące innych?
Koło fortuny
Seria „Zdarzenia, sensacje, zagadki” wydawana była przez Krajową Agencję Wydawniczą w latach 1975-1989. W sumie ukazało się 36 pozycji, wszystkie były autorstwa pisarzy rodzimych. Tytuł serii jasno wyjaśnia jej tematykę. Zdarzenia – począwszy od II WŚ – w zdecydowanej większości dotyczą świata, a nie Polski. Wśród książek były też reportaże kryminalne.
Czytaj dalej „Roy Jacek – Fałszerz w złotych ramach 281/2022”
Żółty pies, czyli … jamnik?
Z uporem godnym lepszej sprawy (dla niektórych – z uporem maniaka) szukam do czytania i recenzowania powieści z efemerycznych serii kryminalnych przełomu lat 80. i 90. oraz ze znanych, wielkich peerelowskich serii wydawniczych, w których tylko czasami wydawano kryminały.
„Chłopcy do bicia narodu”
Od dawna szukam już jakiegokolwiek NRD-owskiego kryminału, lecz na razie bez skutku. Tak więc z niemieckich, pozostały mi na razie tylko RFN-owskie. „Świnia nie kolega” to właśnie zachodnioniemiecki kryminał. Ukazał się w serii z „Kobrą”. Czytaj dalej „Jürgen Alberts – Świnia nie kolega 279/2022”
Fertyczne kelnerki, mordercy po spożyciu, upadli kasiarze i taka jedna, co dzwoniła do Karola M.
Twórczość Tadeusza Żołnierowicza można podzielić na dwa nurty – beletrystyka kryminalna oraz reportaże kryminalne, lekko beletryzowane. O ile pierwszy nurt został już nieźle rozpoznany i mamy sporo recenzji, to z reporterką jest zgoła inaczej. Zapewne dlatego, ze pierwotnie teksty reporterskie ukazały się wyłącznie w prasie, do której dziś już nikt nie zagląda. Całe szczęście reportaże te zostały zabrane w 8 książek i wydane przed kilku laty w ramach Serii z Warszawą, pod auspicjami Klubu Mord. Jest zatem co czytać.
Czytaj dalej „Żołnierowicz Tadeusz – Major S. opowiada (1) 278/2022”
Dobry, zły i ładny
W katalogu „Serią po kryminałach” jest ujęta m.in. popeerelowska seria: „Crime Classic”. Ukazywała się w latach: 1992-1993. Wydano w sumie 18 pozycji. Wśród nich są trzy książki autorstwa Francisa Durbridge’a: „Portret Alison”, „Mordercza gra” i „Tajemnica Betty Tyler”. O autorze kilka słów napisałem przy okazji recenzji powieści „Harry Brent”.
Medytacje wiejskiego policjanta
Nadeszły czasy, kiedy recenzując książkę w naszym Klubie, trzeba się tłumaczyć przed niektórymi Klubowiczami, dlaczego rzadko/czasami/często (niepotrzebne skreślić) jest to książka, która nie jest powieścią lub opowiadaniem milicyjnym.
Czytaj dalej „Deck Dorval – Kazinski przychodzi za późno 276/2022”
Ryszard Lassota mimo iż był dość płodnym pisarzem w okresie PRL, to nie przebił się do szerszej świadomości czytelników. Specjalizował się w powieści młodzieżowo-obyczajowo-kryminalno-szpiegowskiej (tak wiem, w kontekście specjalizacji brzmi to dość kuriozalnie).
Czytaj dalej „Lassota Ryszard – Operacja „Wschodni Wiatr” 275/2022”
Ścigali go do imentu
Legendarna dziś, a wydawana aż do przykręcenia stalinowskiej śruby poczytna „Co tydzień powieść” kultywowała swoje, przedwojenne jeszcze (1933-1939), tradycje w latach 1946-1948. Niektóre numery tego łódzkiego do 1939 roku tygodnika można znaleźć zeskanowane w sieci.
Pojedynek na najwyższych szczeblach inteligencji
To już trzecie – i chyba ostatnie – moje spotkanie z E.A. Poe, a na pewno z jego kryminałami i detektywem C.A. Dupinem. Nie dlatego, że mam jakieś zastrzeżenia, ale dlatego, że autor po prostu więcej „czystych” kryminałów nie napisał, koncentrując się na utworach grozy, satyrach, opowieściach humorystycznych i żartach literackich.