Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
Keller z Dachau, „Piorun” z NSZ i pewien „von” z SD
Klub MOrd wydał dwie książki Romana Michałowskiego: „Wilcza jama” i „Bezimienni”, obie z gatunku szpiegowskich. Recenzowana pozycja liczy 215 stron. Powieść ta ukazała się w „Sztandarze Młodych” (1960/61) i „Trybunie Mazowieckiej” (1961/62).
Gnom kontra Golem, czyli „faraoni” na tropie przemytników
Na tylnej okładce, tej liczącej 104 strony, książki możemy przeczytać: „Ten gazetowiec został opublikowany w 1960 roku [w „Głosie Robotniczym”]. Czytelnika może zdziwić, że głównym bohaterem jest major Korosz. Helena Sekuła potwierdziła, że współpracowała z osobą, która podpisała się jako Lech Terpiłowski, ale jej nazwisko jako współautorki nie zostało uwzględnione.
Ratuj mnie „06”, czyli opowieść z czasów, gdy MO nosiła jeszcze zielone mundury
O autorze książki nic nie potrafię powiedzieć, niestety nie o nim pierwszym i nie ostatnim. Powieść drukowana była na łamach „Głosu Szczecińskiego” w roku 1959 . Książka liczy 107 stron.
Czytaj dalej „Rosa Krzysztof T. – Nie chcę umierać! 118/2025”
LINK Klubowa Księgarnia
LINK Recenzja Tomasza Kornasia
Napad na wagon pocztowy i Borewicz w akcji
O autorze tej książki nic nie potrafię powiedzieć. Recenzowana powieść drukowana była w „Ilustrowanym Kurierze Polskim” w roku 1971. Książka liczy 98 stron.
Czytaj dalej „Ronert Albin – Ostatni lot „Jastrzębia” 115/2025″
LINK Klubowa Księgarnia
LINK Recenzja Tomasza Kornasia
LINK Recenzja Adama Sykuły
Trzy i pół zbrodni, a nagroda należy się temu kto pomaga swojemu dzielnicowemu
Recenzowane opowiadanie nie miało wcześniej swojego wydania książkowego, a drukowane było w „Dzienniku Zachodnim” w roku 1971, czyli wtedy, kiedy na rynku pojawiły się dwie książki Jerzego Edigeya: „Błękitny szafir” i „Jedna noc w Carltonie”. Liczy ono 82 strony; narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego.
Czytaj dalej „Edigey Jerzy – Niech pan zdejmie rękawiczki 96/2025”
LINK Klubowa Księgarnia
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
Czwartek zamiast poniedziałku
Uleganie pokusom to prawdziwie męska cecha. A gdy w dodatku pokusa ma dwadzieścia parę lat, ładną buzię i zgrabną resztę, to każdy mężczyzna czuje się wręcz obowiązany ulec jej jak najszybciej.
LINK Klubowa Księgarnia
LINK Recenzja Ewy Gryguc
LINK Recenzja Adama Sykuły
LINK Recenzja Anny Lewandowskiej
MILICJA NIE LUBI SIĘ CHWALIĆ, ALE WIE NIEJEDNO
Egzemplarz kryminału Edigeya „Trzy płaskie klucze” swego czasu był przedmiotem mojego szalonego nieledwie pożądania. Kryminał ten – wydany bodaj jako czwarta książeczka autora – puszczono na rynek w roku 1965 w nakładzie raptem 20 tysięcy egzemplarzy; wznowienia nie było. Był ostatnim brakującym tytułem do mojej kolekcji dzieł wszystkich Edigeya. Ale po wielu miesiącach szperań i poszukiwań stałem się jego posiadaczem. Zatem do lektury tego kryminału zasiadałem „z pewną taką nieśmiałością”.
LINK Klubowa Księgarnia
LINK Recenzja Roberta Żebrowskiego
Bezimienny nie był tu pierwszy. Oczywiście nie sądzę, by Wojciech Chmielarz, zerżnął pomysł na jednego ze swoich bohaterów z „Akcji Jaśmin” Jacka Wołowskiego. Ta powieść, nie dość, że starsza od niego o osiemnaście lat, dopiero niedawno doczekała się wydania książkowego. Wcześniej można ją było znaleźć tylko w przepastnych archiwach naszych największych bibliotek, w zakurzonych zszywkach z Życiem Warszawy z 1966 roku. Była tam wtedy drukowana w odcinkach.
LINK Klubowa Księgarnia
LINK Recenzja Roberta Żebrowskiego
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
Jak śpiewało Mazowsze „Nad Wisłą wstaje Warszawski dzień”. Gliniarze mkną ulicami na czechosłowackich motocyklach marki Jawa. Źli ludzie pędzą w enerdowskich czarnych Wartburgach. Czasem kogoś w nich zastrzelą, a trupa wyrzucą do rowu na Sadybie, czasem będą usiłowali przejechać głównego śledczego na skrzyżowaniu Brackiej i Nowogrodzkiej.
Babciowy chic noir. Zresztą chyba nawet prababciowy, bo chociaż „50 gramów kokainy” było drukowane w odcinkach w Gazecie Białostockiej w 1958 roku, to schemat dramaturgiczny, specyficzny, egzaltowany, melodramatyzm w tej opowieści skłania do myśli, że Stefania Osińska stworzyła ją, przynajmniej w zarysie, jeszcze przed II Wojną Światową. Zresztą wtedy, w latach trzydziestych, ukrywając się pod pseudonimem Piotr Godek, należała do czołowych twórców literatury kryminalnej. Po wojnie skupiła się na dziennikarstwie i pracy redaktorskiej. No, ale może potrzebowała nagle gotówki, więc wyjęła z szuflady i odkurzyła tę historię.