Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
Do lewej ręki bierzemy „Laotańską obrączkę” Romana Jarosińskiego, do prawej „W matni” Gertrudy R. Sławek i zaczynamy zabawę „Znajdź dziesięć różnic” – i nie chodzi o przecinki czy składnię zdań; chodzi o to, jak z prostego i przaśnego kryminałka zrobić „labiryntowego” straszaka.
Czytaj dalej „Jarosiński Roman – Laotańska obrączka 236/2024”
LINK Recenzja Roberta Żebrowskiego
Adwokat Seweryn Marzec zostaje znaleziony martwy w swojej willi przy ulicy Czerwonych Maków w Warszawie; na biurku leży kartka z niezdarnie nabazgranym słowem „Umieram”, a doktor Jan Węgrzyniak orzeka u denata atak serca. Sprawę prowadzi kapitan Polikarp Rybka, któremu od samego początku nie uśmiecha się współpraca z prokuratorem Emilem Kleczem, znanym w środowisku jako zasuszony dziwak i prowincjonalny ramol.
Recenzja Roberta Żebrowskiego
Recenzja Tomasza Kornasia
Holenderski inżynier Erich Lobmann przylatuje do Warszawy, by w Zakładach Aparatury Elektronicznej „K-12” nadzorować rozruch nowoczesnych i kosztownych frezarek z numerycznym sterowaniem.
Widmo na falach eteru, czyli well, well, well, mister Wells
Brytyjski pisarz Herbert George Wells (1866-1946) był – obok Julesa Verne’a – pionierem gatunku science-fiction. Najsłynniejszymi jego powieściami są: „Wojna światów” i „Wehikuł czasu”. Jeśli którąś z książek tego autora można nazwać sensacyjno-kryminalną (oczywiście w konwencji sf), to najbardziej odpowiada temu „Niewidzialny człowiek” z roku 1897. W Polsce po raz pierwszy powieść tę wydało „Echo Krakowa”, a było to w roku 1901. W czasach PRL powieść wydana została przynajmniej dwukrotnie – w zbiorach opowiadań. Ja dysponuję wydaniem z roku 2017, liczącym 148 stron.
Czytaj dalej „Herbert George Wells – Niewidzialny człowiek 123/2024”
Galopem w głąb wyobraźni, czyli milicjanci i wilkołaki
„Człowiek-jatka” Igora Frendera to lektura iście powalająca. Autor osadza fabułę w konwencji powieści milicyjnej, ale jednocześnie rozsadza ten gatunek od środka, zmierzając w stronę horroru i groteski jednocześnie. Efekt jest piorunujący.
Tytuł tej książki nie wziął się znikąd: Tom Hiney w biografii Raymonda Chandlera pisał, że autor miał mały notatnik w którym kolekcjonował nazwiska potencjalnych postaci oraz tytuły ewentualnych książek. I dobrze, że są to tylko niewykorzystane tytuły, a nie, jak w przypadku Alistaira MacLeana czy Roberta Ludluma rzekomo pozostawione rękopisy kończone przez rzekomych spadkobierców. Irlandzki pisarz John Banville ukrywający się pod pseudonimem Benjamin Black na tyle zręcznie skopiował styl Chandlera, że prawie dałem się nabrać.
W morderczej sieci psychopatycznej tarantuli
Recenzowana książka ukazała się w zacnej serii „Najlepsze kryminały PRL” Wydawnictwa CM, które kontynuuje – obok Wielkiego Snu i Wydawnictwa LTW – chlubne tradycje wydawania kryminałów przez Czytelnika, MON, Iskry, KAW, czy Śląsk w czasach PRL-u. Przyznam się, że zawsze intrygowało mnie, w jakim nakładzie wydawane są w XXI wieku – przez te trzy pierwsze wydawnictwa – peerelowskie kryminały. Przez grzeczność nikogo o to, nie pytam, bo może to tajemnica handlowa, a może liczba wstydu – oczywiście nie dla wydawnictw, ale dla niekorzystających z ich oferty czytelników.
Czytaj dalej „Śliwa Zuza – Bardzo niecierpliwy morderca 84/2024”
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
Namiętowy oskarżyciel, pędzel z bakelitową rączką i tubokuraryna
Jerzy Żukowski ma charakterystyczny styl pisania kryminałów, który – trzeba przyznać – spodobał mi się, choć jeśli chodzi o lata 50. to moimi najulubieńszymi polskimi twórcami tego gatunku pozostają Tadeusz Kostecki i Jacek Wołowski. „Martwy punkt” to chyba ostatnia pozycja kryminalna Żukowskiego, której jeszcze nie przeczytałem i nie zrecenzowałem, choć niewykluczone, że gdzieś w starej gazecie znajdzie się jeszcze jakieś jego opowiadanie (jak np. „Osiem śladów” w „Dookoła Świata” z roku 1955). Napisał on też powieść pt. „Chłopcy od Sama”, ale to tematyka wojenna, po którą się nie sięgam już od około 10 lat, i na zdrowie mi to wychodzi.
Recenzja Mariusza Młyńskiego
Recenzja Tomasza Kornasia
Stojący w cieniu ziomek Adolf i leżący w hali „S” zakładów „K-12” silnik „M-9-M”
O Annie Kłodzińskiej napisano już w klubowych recenzjach wszystko, co potrzeba. „Nocny gość” swoje pierwsze wydanie miał w roku 1973, w monowskiej serii „Labirynt” (zrecenzował je Klubowicz Tomasz K.).
Kiedy Anna K. miała lat 42
Opowiadanie „Skradziona biżuteria” pochodzi z roku 1957, kiedy to ukazało się w „Przygodzie”. W formie książkowej zostało wydane dwukrotnie: w roku 2014 w „Serii z Warszawą” oraz w 2017 w serii „Najlepsze Kryminały PRL”, ale z uwagi na nikłą objętość (zaledwie 5 stron) jedynie jako dodatek do powieści: „Srebrzysta śmierć” (Wielki Sen) oraz „Nocny gość” (CM).
Czytaj dalej „Kłodzińska Anna – Skradziona biżuteria 444/2023”