Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
Komisarz Maigret jest świadkiem w procesie Gastona Meuranta oskarżonego o zamordowanie swojej ciotki, Leontine Faverges oraz uduszenie poduszkami czteroletniej Cecile Perrin, dziewczynki, którą kobieta czasami się opiekowała.
Czytaj dalej „Georges Simenon – Maigret i sąd przysięgłych 136/2023”
Maigret na carrefourze, czyli afera trzech błędów
Zgodnie z obietnicą złożoną Komendantowi naszej „Mordowni”, przedstawiam recenzję jednego z wcześniejszych „Maigretów”. „Noc na rozdrożu” to siódma część cyklu. Po raz pierwszy wydana była w roku 1931. W 2017r. BBC wyemitowała film, pod tym samym tytułem, powstały na podstawie tejże powieści, z Rowanem Atkinsonem w roli komisarza.
Nie mylić z detektywem Adrianem Monkiem
„Inspektor Tom Monk” po raz pierwszy ukazał się w roku 1984 w gazecie „Świat Młodych”. Czasopismo to wydawane było w okresie: 7 lutego 1949 – 7 sierpnia 1993, a powstało z połączenia „Świata Przygód” i „Na tropie”. Do 1954 roku był to tygodnik, do 1974 roku ukazywało się dwa razy w tygodniu, a potem, do 1993 roku – trzy razy (we wtorki z niebieskim logo, w czwartki – z zielonym, a w soboty – z czerwonym). W 1974 roku pojawił się podtytuł „Harcerska gazeta nastolatków”, a gazeta otrzymała kolorową szatę graficzną. Nakład podniesiono z 280 do 410 tysięcy egzemplarzy. Łącznie wydano 5061 numerów. Największa atrakcją „Świata Młodych” były drukowane – na ostatniej stronie – komiksy (w zdecydowanej większości polskich autorów, ale pojawiali się też autorzy z „soc-stran” i „zachodni” – np. błyskotliwe „S.O.S. dla planety”, w którym występował Luc Orient).
Prezes wydaje książki, motywuje do ich pisania, a nawet je pożycza
Piotr Kitrasiewicz (ur. 1962) jest prozaikiem, poetą, dramaturgiem i dziennikarzem (współpracował m.in. z „Detektywem”, a publikował wywiady m.in. z Joanną Chmielewską, Zbigniewem Nienackim, Maciejem Słomczyńskim i Andrzejem Szczypiorskim).
Czytaj dalej „Kitrasiewicz Piotr – Sherlock Holmes i koledzy 32/2023”
Georges Simenon napisał tę książkę w 1972 roku, a zmarł w 1989 – wygląda więc na to, że ten „Maigret” został świadomie napisany jako ostatni; mam zresztą wrażenie, że autor już od pewnego czasu nie miał chyba serca do opisywania śledztw komisarza.
Czytaj dalej „Georges Simenon – Maigret i pan Charles 1/2023”
ŚMIERĆ, KTÓRA DEPCZE PO PIĘTACH
Tadeusz Kostecki, czy to pod swoim nazwiskiem, czy też pod pseudonimami jest dobrze znanym autorem kryminałów (i nie tylko). Z ciekawostek dotyczących jego książek chyba najciekawszą jest ta, że w 1992 roku (kiedy autor już nie żył) jedno z wydawnictw wydało jego western „Droga powrotna Płowego Jima” jako „Krwawe pogranicze” przypisując jej autorstwo … Alistairowi MacLeanowi. „Smuga grozy” była publikowana na łamach „Gazety Białostockiej” w latach 1959-1960, a to wydanie jest pierwszym książkowym.
Brak jest ceny okładkowej książki, ja zaś niedawno kupiłem ją w wydawnictwie za 10 zł. Książka liczy 326 stron. Udało mi się ją przeczytać za jednym podejściem wieczorowo-nocnym. Jej tytuł oddaje klimat powieści. Okładka przedstawia budynek pośród drzew, ale nie może to być ten, który jest opisany, bo tamten był ogrodzony.
LINK Recenzja Waldemara Szatanka
LINK Wydawnictwa klubowe
Serio o kryminałach z PRL
Pierwsza recenzja tej książki wydana została już 13 lat temu. Od tamtej pory nic się w katalogu nie zmieniło, więc po co kolejna recenzja ? Uważam, że poprzednia wydana była przede wszystkim dla Klubowiczów, a moja będzie dla tych, którzy do Klubu nie należą .
„Banzaj Nippon!!”
Tadeusz Kostecki (1905-1966), nestor polskiego powojennego kryminału, zadebiutował w roku 1938 powieścią westernową pt. „Krwawy szlak pogranicza” (niestety nie czytałem jej i nie znam fabuły) wydaną pod ps. Krystyn T. Wand. Pod tym samym pseudonimem wydał jej kontynuację noszącą tytuł „Czerwony Diabeł”. Inne jego westerny to: „Kanion Słonej Rzeki” i Droga powrotna Płowego Jima” (oba zrecenzowane w naszym Klubie), „Żółtodziób” i „Niesamowita farma”.
Mątwik buraczany prowadzi do sprawcy
Lektura kolejnego tomu reportaży kryminalnych Krzysztofa Kąkolewskiego, „Książę oszustów” umacnia w przekonaniu, że autor starał się wybierać tematy różnorodne, nie powtarzać się i cały czas szlifować warsztat. Natomiast przewodni motyw zbrodni nie był niewątpliwie jedynym. Liczyło nie bardzo tło społeczno-obyczajowe i oddanie atmosfery czasów. Kąkolewski spoglądał dużo szerzej, niż wymagał tego gatunek kryminalnego reportażu.
Czytaj dalej „Kąkolewski Krzysztof – Książę oszustów 223/2022”
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
W sztokholmskich parkach grasuje przestępca atakujący i okradający bezbronnych starców, kobiety i dzieci; w ciągu dwóch tygodni dokonał ośmiu napadów. W piątkowy wieczór dochodzi do dziewiątego rozboju; niemal w tym samym czasie w okolicy napadu zostaje uduszona ośmioipółletnia dziewczynka. Jej matka zeznaje, że już zeszłej jesieni córka była narażona na zaczepki tak zwanych brzydkich wujków; policja próbuje iść tym tropem i zatrzymuje jednego z podejrzanych ale po dwóch dniach znajduje drugie zwłoki. Wkrótce policja aresztuje mężczyznę dokonującego rozbojów; podczas przesłuchania okazuje się, że prawdopodobnie widział on mordercę dziewczynek. Tymczasem „w Sztokholmie i na przedmieściach drżało ze strachu przeszło milion ludzi”, tym bardziej, że według kompendium otrzymanego przez policjantów od psychologów sprawca jest jak narkoman czyli będzie potrzebował coraz silniejszych wrażeń i może być coraz bardziej bezwzględny i bestialski – i tak się, niestety, staje po raz trzeci.
Szwedzka Wikipedia podaje, że książka wzorowana jest na historii Johna Ingvara Lövgrena, który w latach 1958 – 1963 dokonał czterech morderstw. I chyba dzięki temu ta książka wygląda jak połączenie reportażu, paradokumentu i policyjnych raportów; to powoduje, że powieść jest surowa i wręcz ascetyczna ale przez to jest bardzo sugestywna, intensywna i emocjonalna. Dialogi są świetne, cięte, soczyste i konkretne; na pewno dużo jest w tym zasługi tłumaczki, która ewidentnie „czuje klimat” tej książki – mamy na przykład takie coś: Kollberg „swoim zwyczajem ogłuszająco załomotał do drzwi – „Właź! – zawołała kobieta. Kollberg wlazł”. Jest kilka kapitalnych scen – moim faworytem jest przesłuchanie przez Martina Becka trzyletniego świadka, przypominające opowiadanie Kornela Filipowicza „Świadek, który nie umiał mówić”; świetne są opisy postaci – krótkie ale bardzo szczegółowe i wręcz aptekarskie: o kochance parkowego rabusia wiemy, że miała zegarek z tekstylnym paskiem w szkocką kratę. Jest też trochę wyuzdania w niektórych postaciach, a biorąc pod uwagę niemalże misterność w ich opisywaniu widzimy wręcz anatomiczne szczegóły bohaterów. Co ciekawe, nie ma tutaj jednej prawdziwie głównej postaci; jednym wielkim głównym bohaterem jest cała sztokholmska policja – przemęczona obławą, umordowana i niewyspana, tak jak Lennert Kollberg, który „nie miał już prywatnego życia ani wolnego czasu, wyparły je praca i odpowiedzialność”.
Mam też jednak dziwne wrażenie, że książkę sygnowaną przez parę autorów w rzeczywistości napisało jedno z dwojga małżonków: stylistycznie bliżej jej do pierwszej „Roseanny”, do której zresztą jest tu kilka nawiązań, niż do drugiego „Mężczyzny, który rozpłynął się w powietrzu” i wygląda to tak, jakby pisali je na zmianę – trzeba to będzie sprawdzić w następnych tomach. Coraz wyraźniej widoczne też są lewicowe, wręcz komunistyczne poglądy autorów: w kilku miejscach mamy gruntowną krytykę szwedzkiego modelu państwa dobrobytu, polityki społecznej prowadzącej do narkomanii czy bezdomności, a nawet budownictwa dążącego w kierunku kapitalistycznych bunkrów – ideologią autorów zainspiruje się za pół wieku komisarz Salvo Montalbano, który w jednej książce wygłosi swoje lewicowe poglądy, a w drugiej będzie do poduszki czytał jedną z powieści szwedzkiego małżeństwa. Tak czy inaczej uważam, że po tę książkę warto sięgnąć, na niecałych 200 stronach mamy wszystko, czego można oczekiwać po dobrym kryminale.