Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
Philip Marlowe z Buczków Wielkich
Za lekturę książki Witolda Biengo „Gwiazy spadają w sierpniu” zabrałem się przypadkiem. Krytycznego dnia buszowałem jak zwykle w przepastnym regale z kryminałami w antykwariacie pana Huzika.
Thank you, mister Miller, czyli co robić gdy zabraknie ci wolframu!
Chcecie wiedzieć jakie są ulubione napoje ludzi Wschodu, na czym polega japońska tortura goemon-buro, czy jak kupić 50 tys. ton rudy wolframu? To dobrze się składa bo zwłaszcza na ten ostatni temat znajdziecie w książce późnego Edigeya sporo informacji.
LINK Recenzja Wiesława Kota
W drodze na wersalkę
W połowie lat 70. przebojem wdarł się do drugiej ligi polskich twórców milicyjnych Albert Wojt. W chwili, gdy Kłodzińska, Sekuła, Edigey i Zeydler-Zborowksi zwalniali już tempo, Wojt ruszył do ataku. W efekcie opublikował siedem powieści w Labiryncie, dwie w Czerwonej Okładce, jedną w Kluczyku, dwie Ewy i jeszcze jedną w mało rozpoznanej w Klubie serii A4. Wychodzi więc tego 13 pozycji, a nie wiem czy wszystko policzyłem.
Gorącym tropem w nicość
Już sam tytuł „Ślady nikną na pustyni” wydaje się intrygujący w powieści Józefa Szczawińskiego. Przecież w Polsce nie ma pustyń, jeżeli nie liczyć Pustyni Błędowskiej, ale to już pustynia jedynie z nazwy. Mimo to utwór zaczyna się jak typowa powieść milicyjna. Szybko jednak uciekamy w gatunek, który można by określić jako mocną męską prozę przygodową. Taka jest niespodziewana wolta autora. A pustynia znajduje się w Iraku.
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
LINK Recenzja Adama Sykuły
„Klepsydra” czyli kulisy werbunku
„Śmierć za karę” z 1990 roku to jedna z ostatnich książek Anny Kłodzińskiej. W tym samym roku wydała jeszcze „Zemstę Wilka”, a w 1991, pod pseudonimem Stanisław Załęski, „Wynajętego mordercę”. No i dalej, niestety, cisza.
Poker w którym niema pokera, a jest zbyt wielu zabójców…
Poker z zabójcą to powieść napisana przez Jerzego Żiętala, ukazała się ona w 1990 r. w serii KAW ( czerwona okładka a właściwie to kardynalska purpura …). Dlaczego wybrałem akurat tą pozycję?, przyznać należy że skromną bo liczącą zaledwie 102 strony … otóż skusił mnie tytuł , i pewien sentyment do pokera , gdyż kilkakrotnie w życiu udało mi się wygrać w tą grę, dużo rzadziej przegrać … miałem nadzieje że coś z dusznych ukochanych klimatów karcianych wynajdę w tej książce,nic bardziej błędnego bo chociaż na okładce mamy przedstawioną kompozycję z zakrwawionych i podartych kart i tytuł jest pokerowy to nic z karcianych gier w książce nie ma …
LINK Recenzja Ewy Gryguc
W pogoni za zwłokami chemika
Stefan Kisielewski, człowiek iście renesansowy, publicysta i muzyk, napisał kilka powieści. Niektóre z nich, utrzymane w konwencji political fiction, ukazywały się za granicą pod pseudonimem Tomasz Staliński. Żadna z nich, nawet ta o obiecującym tytule „Śledztwo” (1974), nie ma nic wspólnego z powieścią milicyjną. Natomiast „Zbrodnia w dzielnicy północnej”, pierwszy raz wydana w 1948 r., mieści się przynajmniej w formule kryminału. Uwagę czytelnika przyciąga już dedykacja autora: „Czesławowi Miłoszowi, który zwrócił mi uwagę na możliwości artystyczne zawarte w formie powieści kryminalnej”. Nie ma wątpliwości, że takie możliwości są, można natomiast postawić pytanie, czy Kisiel umiał je w pełni wykorzystać. I czy w ogóle mógł.