Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
LINK Recenzja Ewy Helleńskiej
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
LINK Recenzja Piotra Kitrasiewicza
LINK Recenzja Marka Okońskiego
LINK Recenzja NN
LINK Recenzja Roberta Żebrowskiego
Kapitan Ziętek na tropie
Pseudonim „Kwaśniewski” zarezerwował Maciej Słomczyński dla tej części swojej twórczości, która była mocno osadzona w realiach lat 60-tych PRL i stała w opozycji do angielskich „Joe Alex’ów”, które uczyniły go klasykiem powieści kryminalnej. Oprócz „Każę aktorom powtórzyć morderstwo” (1965) powstały cztery inne powieści: „Śmierć i Kowalski” (1962) „Zbrodniarz i panna” (1965), „Gdzie jest trzeci król?” (1966) oraz „Ciemna jaskinia” (1968).
Czytaj dalej „Słomczyński Maciej – Każę aktorom powtórzyć morderstwo 157/2025”
W 2025 roku obchodzimy bardzo okrągłą, bo setną rocznicę ukazania się „Domu bez klucza”, pierwszej książki w której jednym z bohaterów jest sierżant Charlie Chan, detektyw policji z Honolulu. Niestety, powieść nie wnosi niczego szczególnie odkrywczego, a nawet można powiedzieć, że jest trochę nijaka; sama zaś postać Charliego Chana jest jedną z kilku drugoplanowych, niczym nadzwyczajnym się nie wyróżnia i wydaje się być jakby wciśnięta na siłę. Nie jestem pewien, czy wpływu na taki a nie inny wygląd tej książki nie ma historia jej napisania – Earl Derr Biggers planował ją stworzyć już w 1919 roku, a dopiero cztery lata później postanowił dodać do fabuły postać wzorowaną na Changu Apanie, legendarnym hawajskim policjancie tropiącym handlarzy opium i organizatorów nielegalnego hazardu.
LINK Recenzja Ewy Helleńskiej
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
LINK Recenzja Piotra Kitrasiewicza
LINK Recenzja Marka Okońskiego
LINK Recenzja Izy Desperak
Wczesna twórczość Edmunda Niziurskiego to poszukiwanie właściwego rodzaju. Czuje się, że autor miotał się miedzy kryminałem a powieścią młodzieżowo – przygodową. O pociągu do kryminału świadczy nie tylko Pięć manekinów z 1959, ale i Przystań eskulapa. O pociągu do powieści młodzieżowej świadczy nie tylko dalszy rozwój pisarski Niziurskiego, ale poniektóre fragmenty Przystani… Czytaj dalej „Niziurski Edmund – Przystań Eskulapa 82/2025”
LINK Recenzja Grzegorza Musiałowicza
Powojenny angielski „Duplantis” z fałszywym rekordem świata na 4,65 m.
Tadeusz Kostecki (1905-1966) należy do ścisłej czołówki moich ulubionych „kryminalistów”. Długo polowałem na tę jego książkę wydaną przez LTW. W wydawnictwie jest ona nie do zdobycia, a na aukcjach internetowych pojawia się ekstremalnie rzadko.
Doktor Kostrzewa podszywa się pod prostego marynarza
Tadeusz Kostecki jest jednym z pierwszych i jednym z najbardziej interesujących twórców polskiej powieści kryminalnej. Twórczość swoją Kostecki zapoczątkował w 1938 r. pod pseudonimem Krystyna T.Wanda powieściami przygodowymi, tzw. „westernami”: „Krwawy szlak pogranicza” i „Żółtodziób”, a następnie w 1939r. – „Czerwony diabeł” i „Kanion Słonej Rzeki”, znanej zapewne większości „klubowiczów” z serii Klubu Srebrnego Klucza). W 1946 r. powstał kolejny „western” pt.”Niesamowita farma”.
Czytaj dalej „Kostecki Tadeusz – Cień na pokładzie – Druga seta 52”
„Piegi to jego największe nieszczęście. Ale poza tym chłopak ma dobrze w głowie”
„Morderca szuka drogi” jest jedną z pięciu powieści Edigeya, które nie zostały wydane w formie książki. Kryminał ten drukowany był jedynie w odcinkach (łącznie 148 !) w dzienniku związków zawodowych „Głos Pracy”, w roku 1976.
Czytaj dalej „Edigey Jerzy – Morderca szuka drogi – Pierwsza seta 19”
LINK Recenzja Piotra Kitrasiewicza
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
Kto manekin, kto morderca
„Pięć manekinów” to druga chyba wydana w latach 50-ych milicyjna powieść Edmunda Niziurskiego, autora, który potem zwekslował w zupełnie inne rejony literatury, niestety. Jak zawsze czytelnik rechocze na skutek talentu słowotwórczego Niziurskiego, zwłaszcza w dziedzinie nazwisk ofiar, podejrzanych, milicjantów i… mordercy oczywiście.
Czytaj dalej „Niziurski Edmund – Pięć manekinów – Pierwsza seta 65”
Reedycja utworu Kosteckiego wydanego w 1959 roku pod pseudonimem Christine jest dziś niestety straszną ramotą którą wydano zapewne by miłośników ramot zaspokoić. Utwór ten trąci myszką, niestety nie nabrał jeszcze, jak to się zdarza młodemu winu, szlachetności.
Czytaj dalej „Kostecki Tadeusz (W. T. Christine) – Kaliber 6-35 61/2009”