Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
Franz Kloss i jego gorzka tajemnica
Odnośnie autorki tej książki informacji brak. Powieść liczy 162 strony. Publikowana była na łamach „Wieczoru Wrocławia” na przełomie 1969 i 1970 roku.
Czytaj dalej „Kleczyńska Zofia – Śmierć wyrównuje rachunki 463/2025”
Bez litości
W naszym Klubie jest już zrecenzowana jedna książka Stefana Miszewskiego – „Świeczniki profesora Łazarskiego”, wydana jako tom nr 47 „Serii z Warszawą”. „Pożółkły rękopis” liczy 156 stron. Powieść tę publikowano na łamach „Kuriera Polskiego” w roku 1965.
LINK Recenzja Wiesława Kota
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
Karaluch i jego karaluchy
Jeśli po przeczytaniu wszystkich trzech klubowych recenzji „Krzyżówki z „Przekroju”” myślicie, że ich autorzy – sumując ich opracowania – zawarli w nich wszystko, co potrzeba, to ja Wam mówię, że tak nie jest. Zresztą przekonajcie się sami.
Czytaj dalej „Zeydler-Zborowski Zygmunt – Krzyżówka z „Przekroju” 461/2025″
„Murzyn zrobił swoje, Murzyn może iść do aresztu”
Choć recenzowana pozycja do żadnej serii nie należy to razem z innymi tego typu „dziełami” (m.in. „W służbie obcego wywiadu”, ”W cieniu Kurii Krakowskiej”, „Ludzie bez ojczyzny”, „Szpieg w kardynalskiej purpurze”, „Droga zdrady”, „Wężowe studnie”, „Kulisy wywiadu angielskiego w Polsce”, „Faszyści nie mają ojczyzny”, „Biała plebania”) powinna znaleźć się w serii, którą można by nazwać „Gadzinówka”. Książka liczy 42 strony, a jej cena okładkowa to 50 zł.
Czytaj dalej „Autor nieznany – Proces Milica Petrovica 460/2025”
„Baczność, spocznij, rozejść się na posterunki!”, czyli wakacyjny Klub Sherlocka Holmesa i sprawa Czarnego Kamienia
Jerzy Broszkiewicz (1922-1993) najbardziej znany jest chyba z powieści „Wielka, większa i największa” wydanej w roku 1960, która od roku 1970 znalazła się na liście lektur uzupełniających dla klasy piątej. Bohaterami tej książki są nastolatkowie: Ika (córka autora miała na imię Irka) i Groszek (w dzieciństwie autor miał przezwisko „Broszek”), a także gadający samochód marki Opel Kapitan.
Czytaj dalej „Broszkiewicz Jerzy – Długi deszczowy tydzień 459/2025”
Butenko pinxit
Trzeba przyznać, że PRL dawało dzieciom i młodzieży świetną możliwość edukacji i rozrywki poprzez czytanie czasopism im dedykowanych. „Miś”, „Płomyczek”, „Płomyk”, „Świerszczyk”, „Na Tropie”, „Przygoda”, „Nowy Świat Przygód”, „Świat Przygód”, „Świat Młodych”, „Na Przełaj”, „Dookoła Świata”, a także radzieckie miesięczniki: „Wiesiołyje kartinki” (z Karandaszem w roli głównej) i „Murziłki” – obligatoryjnie prenumerowane w szkole, stanowiły naprawdę mocny zestaw. W części z tych tytułów pojawiały się komiksy i opowiadania sensacyjne i kryminalne.
Tajemnice Kaczej Zatoki
Amerykanka Mary Lee Kingman Natti (1919-2020; dożyła stu lat!) była autorką ponad 30 książek dla dzieci i młodzieży, z których w Polsce ukazała się tylko jedna – właśnie ta recenzowana. Liczy ona 219 stron, a jej cena okładkowa to 14 zł. Po raz pierwszy wydano ją w USA w roku 1961.
Poległ za Polskę Ludową
Recenzowana pozycja to kolejny „biały kruk” z archiwum Biblioteki Narodowej. Książka ta liczy 67 stron. Jej autorem jest M. Pochroń, którego znam tylko z tego, że jest też autorem „mega białego kruku”, którego nie ma nawet w BN, a mianowicie powieści „W imię życia” z roku 1955, wydanej przez Zarząd Polityczny KBW, opowiadającej o poruczniku St. Mackiewiczu – bohaterze zaliczonym w Poczet Chwały KBW. Do książki tej na razie nie udało mi się dotrzeć.
Dwóch chłopaków z „Albatrosa” oraz „woda ognista, która rozpala serce i szaleńcem czyni najmędrszego”
Nie ukrywam, że mam sentyment do sagi traperskiej Wiesława Wernica (1906-1986), której zdecydowaną większość tomów – spośród 20 wszystkich – już zrecenzowałem z uwagi na występujące w nich wątki kryminalne. „Wołanie dalekich wzgórz” jeśli chodzi o chronologię wydań jest tomem nr 17, a odnośnie chronologii akcji – 18. Książka liczy 340 stron, a jej cena okładkowa to 110 zł.
Akcja toczy się w USA w stanie Montana, w roku 1892.
Tym razem Karol z Janem wybrali się w podróż żaglówką o wdzięcznej nazwie „Albatros”, kojarzącą mi się z restauracją znajdującą się przy ul. Mostowej w Augustowie, która nieprzerwanie działa tam od roku 1962; piosenką „Beata z Albatrosa” Janusza Laskowskiego („Siedem dziewcząt z Albatrosa – Tyś jedyna…”) z roku 1965, wydawnictwem „Albatros”, które wydało m.in. po jednej książce Simona Gandalfiego i Alastaira MacNeilla – naśladowców Alistaira MacLeana, a które posiadam, a na samym końcu dopiero z samym ptakiem, choć nie byle jakim: w ciągu doby może przebyć nawet 1000 km, dożyć może nawet 70 lat (średnia to 50), w ciągu których przelatuje 8 milionów (!!!) kilometrów.
Celem podróżników był Park Narodowy Yellowstone [czyli najstarszy park narodowy na świecie]. Żaglówką wypłynęli z miasteczka Bismarck i ruszyli rzeką Missouri, a następnie rzeką Yellowstone. Spotkali tam samotnego żeglarza – Adriana Cecila Burnsa, znanego ilustratora książek o Dzikim Zachodzie. Wspólnie z nim popłynęli rzeką Clark, a w poszukiwaniu zwierzyny do jedzenia oraz plenerów malarskich skręcili w jedną z jej odnóg. W czasie drogi spotykały ich różne dziwne zdarzenia, aż wreszcie ich żaglówki zostały otoczone przez indiańskie łodzie kanoe. Czerwonoskórymi dowodzili dwaj … biali, posługujący się poprawną angielszczyzną. Jak się później okazało byli to: Abraham Dunbar alias Czarny Lis – wódz plemienia Czejenów oraz jego przyjaciel – Jeremy Dove. Żaglówki zaanektowano i doprowadzono je do dużego, otoczonego przez las jeziora. Okazało się, że znajdowała się tam indiańska osada, do której należące tipi stały na samym skraju lasu. Żeglarzom odebrano broń i – po zdemontowaniu – żagle, po czym przekazano im jedno tipi do zamieszkania i pozwolono poruszać się po okolicy, informując, że próba ucieczki, z uwagi na rozstawione straże, jest z góry skazana na niepowodzenie. Od tamtejszego czarownika – Białej Antylopy, dowiedzieli się, że zamieszkująca w obozie gromada jest częścią plemienia, której udało się uciec z obławy dokonanej przez „długie noże” mającej na celu zapędzenie Indian do rezerwatu. Kiedy wędrowali lasami natrafili na dwie „blade twarze”, które doprowadziły ich do tego sekretnego miejsca, pomogły w budowie obozu, razem polowali, a zdobyte w ten sposób skóry sprzedawali i dzielili pomiędzy poszczególne rodziny. Biali mieszkali w domku w środku lasu.
Któregoś dnia Jan chodząc po lesie trafił na zwłoki młodego Indianina, które były przykryte derką. W lewej piersi denata tkwiła strzała. Doktor dokonał oględzin miejsca ujawnienia zwłok i odnalazł ślady mokasynów należące do dwóch osób, które do lasu przyszły znad jeziora. Jedną z tych osób był zamordowany. Doktor po powrocie powiadomił o tym swoich towarzyszy, a Karol przekazał tę informację Czarnemu Lisowi. Ten zaś podjął swoje dochodzenie. Pierwszą rzeczą, którą ustalił było to, że strzała nie została wystrzelona z łuku, ale została użyta jako oszczep. Dlaczego zginął Indianin i to właśnie ten, a także kto go zabił – to palące pytania, na które odpowiedzi niecierpliwie oczekuje czytelnik. Tymczasem w osadzie trwały przygotowania do obalenia aktualnej władzy, a w tipi podróżników ustalanie planu ucieczki, najlepiej zaanektowanymi żaglówkami. Jakby za mało było kłopotów to jeszcze w okolicy pojawił się groźny grizli i tropiący go myśliwy.
No cóż, pod względem kryminalnym książka rozczarowuje, gdyż autor zastosował rozwiązanie, którego ani wcześniej, ani później w jego sadze traperskiej nie było. I choć czytelnikom kryminałów rozwiązanie to spodobać się nie może, o tyle fanom westernów przeszkadzać nie będzie, tym bardziej, że biorąc pod uwagę całokształt fabuły, chyba nie można było zrobić inaczej. W sumie, mimo trzech drobnych błędów logicznych (np. jeden z bohaterów zwraca się do innego po imieniu, mimo, że tamten swego imienia nie ujawnił), powieść ta nie jest zła, choć jej styl westernowo-sensacyjno-kryminalny bez zastrzeżeń przyjmą jedynie fani Wernica. I to oni tylko niech czytają tę książkę.
W marcowy wieczór tłum ludzi czeka w kolejce po bilety do londyńskiego teatru Woffington na jedno z ostatnich przedstawień sztuki „A nie mówiłem?” – grająca w niej sławna aktorka Ray Marcable wyjeżdża wkrótce do USA.
Czytaj dalej „Josephine Tey – Morderstwo przed teatrem 454/2025”