Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
LINK Recenzja Tomasza Kornasia
„Prawda jest kłamstwem”
Już dawno, dawno tak nie było, bym – zaczynając czytać wieczorkiem książkę z serii kryminalnej – ugrzązł tak, że pociągnąłem całość za jednym pociągnięciem! Trafiłem bowiem na bardzo sprawnie opowiedzianą historię.
LINK Rcenzja Grzegorza Cieleckiego
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
„Czyście aby znów czegoś nie poszkapili?”
Panie Prezesie!
Niniejszym melduję zaznajomienie się z kolejną, po „Cenach życia”, pozycją zawierającą wiekopomne dzieje majora Bieżana, bohatera zupełnie nieidealnego. Jeżeli chodzi o polską powieść milicyjną. Zresztą idealnie i w samej powieści nie jest, gdyż:
„Nie masz do mnie żalu, że poszkapiłem to śledztwo?”
Jeszcze jedna, w miarę sprawnie poprowadzona historia, gdzie wątek szpiegowski (taka w końcu seria) przeplata się z morderstwami z innych przyczyn. Choć oba wątki mają swój początek w czasach wojny, to drugi ma charakter bardziej kryminalny. I tu, i tam „złymi” są niedobrzy zachodni Niemiaszkowie i ich niedobrzy (gorsi nawet!) pomocnicy z obywatelstwem Polski Ludowej. Opublikowana w „Kurierze Polskim” pod tytułem „Upiory” (ma się rozumieć takie z wojennej przeszłości), w tym samym roku ukazuje się jako wydanie książkowe pod tytułem zmienionym. Widać uznano, że dawka zawartej w treści propagandy jest warta wzmocnienia książkowego. I „wzmocniono wypowiedź”.
LINK Recenzja Mirosława Kłuska
„Ludzie nie zawsze są ludźmi dla ludzi”
Autor „Mroków dnia” znany jest bardziej z bycia „mężem swojej żony”, czyli Larysy Zajączkowskiej-Mitzner, piszącej pod pseudonimem Barbara Gordon. Rzeczywiście, za wiele nie publikował (1) – objęty, już w latach poodwilżowych, przez jakiś czas zakazem druku, zmarł pięć lat po opublikowaniu recenzowanej książki.
LINK Recenzja Pawła Duńskiego
LINK Recenzja Wiesława Kota
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
W zapoconych oparach antysocjalistycznego tri
Jeszcze jedna z powieści osadzonych w jakże kolorowym środowisku hippie z początku lat 70., czyli z okresu, jak twierdzą znawcy tematu, gdy ruch ów zaczął zmierzać ku nadmiernej fascynacji środkami odurzającymi. Wiele źródeł potwierdza ten okres jako schyłkowy dla całego ruchu, zresztą kilka lat później wystrzeli na wyspach brytyjskich eksplozja punk rocka, czyli znacznie większych abnegatów, dla których ideą przewodnią stanie się hasło „bez przyszłości”. Tam również psychotropy gościły w ilościach zatrważających. Ale póki co jesteśmy w pierwszej połowie lat 70., a opis seansu zażywania niebezpiecznych, lecz jakże kuszących specyfików otwiera powieść. Że hippiesi będą w niej ukazani w sposób jednoznacznie negatywny, można się spodziewać, zresztą identycznie opisywani bywają w milicyjnych kryminałach i punkowcy. No cóż, taki czas i taki urok tej literatury.
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
Dlaczego nie powinno się nosić klamek na szyi
Julitta Mikulska (Bernaś, Mikulska-Bernaś) większość swojej twórczości, głównie wojennej (jak można wywnioskować z tytułów), stworzyła wraz z Franciszkiem Bernasiem. Ten jednak niebieski zeszyt podpisała jednoosobowo, pojedynczym zresztą nazwiskiem. Opublikowany na początku dekady gierkowskiej, gdy Polacy co najwyżej marzą dopiero o drugiej Japonii, przedstawia historię dość zbliżoną do tej, która rok później stanie się treścią „Wraku” Anny Kłodzińskiej. Jest klasycznym milicyjniakiem z drużyną ostro zaangażowanych funkcjonariuszy o zróżnicowanych charakterach i współpracującą z nimi młodzieżą oraz przyszłym (mało brakowało, a niedoszłym) milicjantem, który z nizin społecznych niczym Kmicic przemienia się w pozytywny charakter. Chwilami milicyjniak ten wręcz pachnie komiksami o dzielnym Żbiku. Dość powiedzieć, że młodzież z własnej woli współpracuje, psy mają na imię Grom i Szarik, czyli czterej pancerni akurat święcą triumfy wśród dzielnej, zaangażowanej społecznie dziatwy.
Czytaj dalej „Mikulska Julitta – Klamka z mosiądzu 301/2022”
Zasiadając do recenzji książki napisanej przez Autorkę, której twórczość (nie tylko ta sensacyjna) ma dla mnie znaczenie szczególne, jestem w sytuacji… no, skrajnej. Subiektywizm osobisty nie pozwala mi znaleźć prawie żadnych wad w takiej literaturze, a ponadto – jest to jedna z tych pozycji, która wywarła na mnie niegdyś duże wrażenie. Więc co? Jedziemy!
Czytaj dalej „Gordon Barbara – Czy pan istnieje, panie mecenasie? 293/2022”
Ścigali go do imentu
Legendarna dziś, a wydawana aż do przykręcenia stalinowskiej śruby poczytna „Co tydzień powieść” kultywowała swoje, przedwojenne jeszcze (1933-1939), tradycje w latach 1946-1948. Niektóre numery tego łódzkiego do 1939 roku tygodnika można znaleźć zeskanowane w sieci.
Oddać „kryształ” do „desy” mając minę barokowego aniołka
Powieść z grubej rury rozpoczyna efektowna napaść na furgonetkę z gotówką: jest strzelanina, jest trafiony (lekko) milicjant, jest trafiony (celnie) jeden z bandytów. Wszystko widziane oczami młodego oficera MO, który stoi sparaliżowany strachem. Ale nie tylko: po prostu młodzieniec nie posiada broni palnej. Ani żadnej innej. Takie przeżycie rzuca traumę na powyższego. Niestety, z tą traumą (i jeszcze paroma innymi) musimy się zmagać przez prawie 200 stron my. A tak się dobrze zaczęło…
Czytaj dalej „Kryska Sławomir – Testament hochsztaplera 306/2022”