Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
Pomniki stoją albo się je obala, a w komisie nie chcą brać płyt z radziecką muzyką
„Człowiek leżał twarzą do ziemi. Wokół nie było żadnych śladów walki. Spojrzałem na zegarek. Była 6.15.” Tak zaczyna się powieść, z pozoru sensacyjna, być może nawet szpiegowska?
Czytaj dalej „Mitzner Zbigniew (Szeląg Jan) – Zenit i nadir 258/2023”
Śmierć nie lubi się spóźniać
Komisarz Maigret przybywa do miejscowości Saint-Fiacre. Tu się urodził i spędził lata pacholęce, ale dawno nie zaglądał. Był oczywiście na pogrzebie ojca. Tym razem przybywa w sprawie zapowiedzianego morderstwa. Mianowicie w oznaczonym dniu ma umrzeć ktoś w kościele, podczas pierwszej mszy.
Czytaj dalej „Georges Simenon – Sprawa Saint-Fiacre 186/2023”
Migawki z Anną Kłodzińską w tle
Na książkę Krzysztofa Masłonia „Bananowy song” trafiłem przypadkiem, przeglądając kolejny stos tytułów w antykwariacie przed szybką decyzją – na półkę, na witrynę, czy na makulaturę.
Jak poloniści z Wrocławia flekują powieść milicyjną
Mimo upływu lat stosunkowo niewiele powstało opracowań dotyczących polskiej powieści milicyjnej. Klasykiem tematu i punktem odniesienia dla wszystkich pozostaje Stanisław Barańczak. Nie tylko zresztą jako autor „Książek najgorszych”, bo przecież w różnych latach publikował eseje na temat powieści milicyjnej. Pierwszą próbą całościowego zmierzenia się z tematem podjęła Dorota Skotarczak w próbie analizy gatunku – „Milicja, otwierać” (pisałem swego czasu recenzję tej książki). Obie powyższe publikacje ciekawe, ale pozostawiają niedosyt u takich maniaków, jak Klubowiczki i Klubowicze z Mordu. Szukamy zatem nawet drobnych informacji, gdzie tylko się da. Sięgnijmy zatem do „Słownika literatury popularnej” pod redakcją Jana (Tadeusza? – dop. red.) Żabskiego (wydanie 1 – 1997, wydanie 2 – 2006, w formie niezmienionej na naszym odcinku, ale za to w twardej oprawie).
Czytaj dalej „Różni autorzy – Słownik literatury popularnej 70/2023”
Belfer w opałach
Powieści i opowiadania o komisarzu Maigret, to tylko część dorobku literackiego Georgesa Simenona. Szacuje się, że napisał ponad 450 utworów, z czego „Maigrety” to jedynie 103. Simenon pisał ponadto powieści psychologiczno-obyczajowe, a także kryminały bez postaci słynnego komisarza. Do tej ostatniej grupy należy „Śmierć Belli”.
Doktor Pardon, lekarz i przyjaciel Maigreta sugeruje mu, by pojechał na kurację do uzdrowiska Vichy – komisarz nie jest chory, ale przyda mu się solidne oczyszczenie organizmu. Maigret wraz z żoną oddają się więc uzdrowiskowym przyjemnościom: spacery, muzyka w muszli koncertowej, picie wody, drzemanie i obserwowanie ludzi – i właśnie podczas takich obserwacji wpada im w oko kobieta, którą nazywają liliową damą. Pewnego dnia zostaje ona znaleziona uduszona we własnym mieszkaniu; śledztwo prowadzi były paryski podwładny Maigreta i jest ono trudne, gdyż liliowa dama była idealną samotniczką.
Po paru pierwszych rozdziałach zaczęłam poważnie wątpić, czy „Seryjny narzeczony” to rzeczywiście kryminał. Dotychczasowa zawartość wskazywała raczej na powieść obyczajową, co prawda lekko i z humorem napisaną, ale miałam apetyt na coś zupełnie innego.
Czytaj dalej „Matuszkiewicz Irena – Seryjny narzeczony 31/2014”
Wilk co się kulom nie kłaniał…
Tomek Wilk były milicjant i agent Urzędu Ochrony Państwa obecnie pracuje jako prywatny detektyw. Ponieważ jest dobry na brak zleceń nie narzeka.
Czytaj dalej „Klarecki Tomek, Iza Smolarek – Wilk i śmierć bankiera 67/2011”
Klasyk, który nie dostał swojej szansy
W zeszłym roku recenzowałem jedną z powieści Marka Ołdakowskiego, należącą do nurtu neomilicyjnego. Teraz udało mi się przeczytać jego chronologicznie wcześniejszą o dwa lata książkę, w której jednym z bohaterów także jest porucznik Skonar. Może powinienem zaznaczyć zresztą od razu, że autor w obu powieściach usadowił się w dość specyficznej niszy, czyli powieści kryminalnej pisanej jakby z punktu widzenia autora sprzed właśnie 30-40 lat, co powoduje złudzenie, iż mamy do czynienia ze wznowieniami peerelowskich powieści.
„Fałszerstwa i oszustwa” – sam tytuł przyciąga uwagę, bo kto z nas nie chciałby sie dowiedzieć jak fałszuje sie pieniądze, w rozróżnieniu na banknoty i bilon, jak postarza się obrazy, i jak osiąga sie efekt „skornikowanego drewna”. O tym w tej książce właśnie, w sposób fascynujący pisze Brian Innes. We wprowadzeniu Innes rozróżnia podrabianie od fałszerstwa i definiuje czym jest oszustwo.
Czytaj dalej „Brian Innes – Fałszerstwa i oszustwa 140/2011”