Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
Kto podał glikozydy?
Taktykę przejętą z francuskiej „nowej powieści” zastosował w „Kuzyneczkach” Albert Wojt, czyli bardziej swojsko Wojciech Sadrakuła. Bo to na owego opiewają prawa autorskie do powieści, na co bystro zwrócił uwagę w swojej recenzji z tomiku kolega Prezes.
Pewien morderczo nudny wtorkowy wieczór
Zapewne większości z nas słowo Drohiczyn o wiele bardziej kojarzy się z urokliwym miasteczkiem na Podlasiu, niż z Walerianem Drohiczynem, autorem „Feralnego wtorku”, zeszytu nr 34 w serii „Ewa wzywa 07…”. W Drohiczynie byłem dwukrotnie na rowerze (polecam wszystkim). Książeczkę Drohiczyna przeczytałem w ostatni wtorek i choć nie był on feralny, to już polecam dużo mniej. W zasadzie tylko zagorzałym pasjonatom powieści milicyjnej. Na jakiś nudny wtorkowy wieczór u progu jesieni.
LINK Recenzja Anny Raczyckiej
LINK Recenzja Anny Lewandowskiej
Zwierzchnik
„Każdy ma takiego szefa, na jakiego sobie zasługuje” – czy to interesujące powiedzenie ma racje bytu w czasach, kiedy o wymarzoną i dobrze płatną pracę bardzo trudno? Ale porzućmy współczesne dylematy i przenieśmy się w czasie – mamy dopiero rok 1959, najpiękniejszy z miesięcy – maj, praca jest obowiązkowa i w ofertach można przebierać jak w ulęgałkach. Chociaż praca w KG MO należała do prestiżowych i byle kto tam nie dostawał posady.
LINK Recenzja Aleksandry Fedyny
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
Miłe Złego Początki a koniec taki jak zwykle…
Przedmiotem mej recenzji jest co prawda skromnie wyglądające na pozór dziełko, to książeczka Jerzego Żurowskiego pod tytułem „Rozgrywka na Krzywym Kole” na tą 59 stronnicową pozycje polowałem kilka lat, to w mej opinii najrzadsza pozycja z serii tzw.”Przed Labiryntowej” Wydawnictwa Ministerstwa Narodowej.
Czytaj dalej „Żukowski Jerzy – Rozgrywka na Krzywym Kole 122/2009”
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
W pogoni za klabzdrą ohydną
Buszując w regale z kryminałami podczas mojej ostatniej bytności w PZO, natrafiłem całkiem przypadkowo na powieść Kazimierza Koźniewskiego, Śmierć w trójkącie błędów. Ani autor, ani sam tytuł, ani nawet bura okładka nie zachęcały jakoś specjalnie do lektury. Prezes też nie znał, a z pobieżnej analizy wynikało, że dziełko to jeszcze nie doczekało się swojej recenzji. Może to i lepiej — pomyślałem w duchu – wydepczę swoją ścieżkę w słabo rozpoznanym terenie. Może się pomęczę, ale dla sprawy Klubu watro! Tym bardziej, że ostatnimi czasy miałem bardzo mało czasu na czytanie czegokolwiek, o pisaniu recenzji nawet nie wspominając. Przepełniony duchem obowiązku raczej, aniżeli wewnętrznej ciekawości, zabrałem się zatem za lekturę.
Czytaj dalej „Koźniewski Kazimierz – Śmierć w trójkącie błędów 123/2009”
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
*Daty wydania różnią się w zależności od tego, czy ogląda się wewnętrzną przednią stronę okładki czy też tylnią. Z tyłu bowiem figuruje: Warszawa 1980.
Wesołe życie kustosza czyli o tym ile par pończoch przysługuje jednej kobiecie
Podczas jednego z letnich sezonów epoki późnego Gomułki senne miasteczko Karpinów położone na Ziemiach Zachodnich staje się scenerią tajemniczego mordu na francuskim potentacie finansowym. Raymond Leclerq ginie, prawdopodobnie uduszony pończochą, a jego zwłoki leżąc za krzakiem czekają, aż ktoś się na nie natknie.
LINK Recenzja Roberta Żebrowskiego
Trzy trupy i tłum perwersyjnych kobiet
Adama Bahdaja znamy przede wszystkim jako genialnego twórcę powieści młodzieżowych, takich jak „Stawiam na Tolka Banana” czy „Podróż za jeden uśmiech”. Jego kariera literacka mogła jednak potoczyć się zupełnie inaczej. Bahdaj zapowiadał się na niezłego speca od powieści milicyjnych. Popełnił ich cztery. „Nieznajomy z baru Calypso” to pierwsza z nich. Nie zabrakło w niej wielkiego świata stołecznych i podstołecznych knajp, pokrętnych i występnych kobiet oraz trzech trupów.
Czytaj dalej „Bahdaj Adam – Nieznajomy z baru Calypso 125/2009”
LINK Recenzja Anny Błaszczyńskiej
Szminka jaśnie dziedziczki
Autorka opatrzyła rzecz zastrzeżeniem, że „wszelkie podobieństwo nazwisk i sytuacji występujących w tej książce jest wyłącznie przypadkiem”. Ale nie musiała się aż tak zarzekać, ponieważ zamordowanie kobiety przy pomocy cyjanku potasu, jakim nasączono szminkę, to posunięcie zgoła niestandardowe.
Czytaj dalej „Milc-Ziembińska Urszula – Tajemnica „Elizabeth Arden” 126/2009”
LINK Recenzja Igora Wojciechowskiego
LINK Recenzja Roberta Żebrowskiego
Piwo niezbędne w dochodzeniu i nie przeszkodzi tu żadna mgła
Kryminały Czesława Czerniawskiego (dotąd czytałem dwa) charakteryzują się prościutką linearną fabułką, należy jednak oddać Czerniawskiemu co czerniawskie za haskowsko-conradowską atmosferę oraz postać głównego śledczego – kapitana Antoniego Dolińskiego.
Czytaj dalej „Czerniawski Czesław – Ta cholerna mgła 127/2009”
Trup przy stoliku nr 44
Słynna mickiewiczowska liczba została wpleciona w intrygę Ewy nr 37. Oto w górskiej miejscowości Kamień, podczas zabawy sylwestrowej, na której spotykają się okoliczne tuzy, zakłuto nożem jednego z biesiadników. Zajmował on jedno z ośmiu miejsc przy stoliku 44.
Czytaj dalej „Frey-Majewska Danuta – Maska śmierci 128/2009”