Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
Tępym narzędziem w tył głowy czyli sposób na kobietę
Powiązanie zbrodni i sztuki spotyka się niekiedy w polskiej powieści milicyjnej, ale przyznajmy od razu, że jest to temat dosyć rzadki i już sam ten fakt zasługuje na pilną uwagę egzegety gatunku.
Walicka. Anna Walicka czyli trójwarstwowa inicjacja Ignaca
Wątek inicjacyjny trafia się dość rzadko w powieści milicyjnej, dlatego też w zaciekawieniem zabrałem się do lektury „Kwadratu lc 14” Janusza Janczura. Bohater tej krótkiej powieści nosi swojskie imię Ignac i poznajemy do w dniu, w którym podejmuje zaszczytną służbę w kontrwywiadzie. Chwila jest podniosła: „Ignac miał rumieńce na twarzy. Dla niego była to uroczysta chwila, coś w rodzaju zaślubin z Wielką Tajemnicą”.Czytaj dalej…
Sztuczna szczęka z epoki Ming
Zdyszany wpadłem do antykwariatu, za chwile miałem pociąg, więc specjalnie nie było czasu na wybieranie, zastanawianie się i kręcenie nosem. Chwyciłem pierwszą książkę z brzegu, która wyglądała na najstarszą. Patrzę na okładkę i czytam, a tu niespodzianka. W rękach trzymałem książkę pana W.T. Christine pt. Waza z epoki Ming wydaną w Katowicach w 1948. Zapłaciłem 4 zł i pobiegłem na dworzec. Podroż minęła mi przyjemnie i dzięki tej książce spaliłem dużo mniej papierosów.
LINK Recenzja Marzeny Pustułki
Wino z sardynkami, czyli czar lat 50-tych
„Pomyślał nawet, że to niezły tytuł powieści „Casus człowieka w samochodzie”. I od razu sam siebie wyśmiał: po pierwsze nikt w tytule nie używa słowa „casus”, a po drugie, czy w takiej chwili należy myśleć o głupstwach.
LINK Recenzja Piotra Kitrasiewicza
Kto manekin, kto morderca
„Pięć manekinów” to druga chyba wydana w latach 50-ych milicyjna powieść Edmunda Niziurskiego, autora, który potem zwekslował w zupełnie inne rejony literatury, niestety. Jak zawsze czytelnik rechocze na skutek talentu słowotwórczego Niziurskiego, zwłaszcza w dziedzinie nazwisk ofiar, podejrzanych, milicjantów i… mordercy oczywiście.
LINK Recenzja Waldemara Szatanka
Hieny, szakale, rarogi czyli jak poderwać Igę
Motyw okradania grobów pojawia się chyba po raz pierwszy w powieści milicyjnej w „Szakalach” Ryszarda Szczerby (1959). Dobrze się składa, że akurat teraz będziemy zajmować się „Grobowcem rodziny von Rausch” Jerzego Gierałtowskiego, gdyż mamy dzięki temu drobny motyw przewodni.
LINK Recenzja Arkadiusza Błaszczuka
Morderstwo u fryzjera czyli o branży kelnerskiej słów parę
Zygmunt Sztaba jest bardzo ciekawym reprezentantem nurtu plebejskiego w polskiej powieści milicyjnej. Akcja wielu jego utworów rozgrywa się, przynajmniej częściowo, w jakichś zapadłych dziurach typu Stawidła (jak to ma miejsce w „Śmierci w lustrze”). Bohaterowie myślą, mówią w działają w sposób szorstki i chropawy, a zbrodnie przez nich popełniane są finezyjne jak laubzega.
Kapitan Holicz jest z milicji i nie zna się na żartach
Krótka powieść Roberta Azderballa „Oczy alchemika” to zgrabny kryminalik w starym stylu, choć jak najbardziej wpasowany w ramy powieści milicyjnej.
Jeden trup w zaplombowanym wagonie, drugi na kokosowym chodniku warszawskiego mieszkania oraz dość patetyczny finał wskazują natomiast na wyraźne wzorowanie się klasycznym kryminałem brytyjskim.