Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
To mogła być naprawdę dobra książka – połączenie Desmonda Bagleya z Alistairem MacLeanem czyli awanturnicza przygoda z wartką akcją i sensacyjną intrygą w egzotycznej scenerii.
Czytaj dalej „Szczawiński Józef – Ślady nikną na pustyni 268/2022”
Rzadko mi się zdarza doczytać książkę do połowy i stwierdzić, że nic z niej nie rozumiem; jeszcze rzadziej przytrafia mi się sytuacja w której nawet po drugim przeczytaniu wciąż nie wiem o co w niej tak właściwie chodziło. A tak jest tutaj – jest to powieść niesamowicie chaotyczna i pogmatwana, nie ma w niej płynności i potoczystości, a przede wszystkim brakuje jej konsekwentnego i logicznego poprowadzenia akcji, co dla kryminału wydaje się być wręcz elementarne. Owszem, jest w tym szaleństwie jakaś metoda, książka swoją strukturą przypomina momentami film „Pulp Fiction” – ale u Tarantino był to ewidentny pastisz, tutaj zaś mamy typowego milicyjniaka: drętwego, propagandowego i sztucznego.
LINK Recenzja Pawła Smolińskiego
LINK Recenzja Wiesława Kota
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
W piwnicy jednej z kamienic przy ulicy Dębowej w Bydgoszczy znalezione zostają zakopane ludzkie szczątki; sekcja zwłok wykazuje w kościach szkieletu obecność arszeniku.
Czytaj dalej „Żołnierowicz Tadeusz – Ktoś musi zginąć 257/2022”
Znalazłem w internecie dwie bardzo niepochlebne recenzje tej książki; ja osobiście nie jestem aż tak bardzo krytyczny – owszem, nie jest to literackie arcydzieło, bardziej jest to typowe dla Danuty Frey-Majewskiej rzemiosło ale nie jest to też jakieś antyżydowskie dno.
LINK Recenzja Weroniki Gabryjelskiej
To kolejna, „Labiryntowa” książka, która na początku wydaje się być petardą, a okazuje się kapiszonem. Otóż wiele wskazuje na to, że w związku ze zbliżającymi się w NRF wyborami parlamentarnymi będą podejmowane próby wywiezienia lub zniszczenia dokumentów znajdujących się na terenie Polski; powszechnie wiadomo, że ich posiadanie „zapewnia idealne bezpieczeństwo, stanowi gwarancję czystych rąk dla tych, którzy nurzali je w polskiej krwi”.
LINK Recenzja Roberta Żebrowskiego
Za absolutnie bezbarwną okładką kryje się absolutnie bezbarwna książka – i jest to o tyle przykre, że autor ma na koncie kilka dobrych i rzetelnych kryminałów. Zaczyna się mocno: profesor Wierzba z Instytutu Paliw i Smarów opracowuje metodę wytwarzania zastępczego paliwa do silników i turbin; jego technologia produkcji pozwala na uzyskiwanie metanolu o podwójnej mocy, który jest wydajny jak benzyna ale znacznie tańszy, co ma ogromne znaczenie w związku z ogólnoświatowym kryzysem naftowym.
Czytaj dalej „Korkozowicz Kazimierz – Strefa cienia 251/2022”
Kilka kilometrów od miejscowości Korbacz na Opolszczyźnie robotnicy znajdują w lesie zwłoki nauczycielki Janiny Koszel. Wkrótce dwaj żołnierze z okolicznej jednostki wojskowej podczas patrolu widzą mężczyznę i kobietę kręcących się w pobliżu poligonu, robiących zdjęcia i oddalających się motocyklem SHL; żołnierze twierdzą, że kobieta ubrana była w płaszcz ze złotymi guzikami. Służba Bezpieczeństwa podejrzewa, że para na motocyklu pracuje dla wywiadu niemieckiego, gdyż niedawno na tym terenie zatrzymano dwóch braci pracujących na rzecz Niemiec. Z Warszawy do Korbacza zostaje oddelegowany major Tomasz Wrzosek, który potwierdza podejrzenia swoich przełożonych.
Zanim napiszę kilka słów o książce pozwolę sobie przedstawić jej autora, Mariana Strużyńskiego – dość szczegółową biografię przedstawił historyk IPN, doktor Wojciech Frazik i powiedzmy sobie wprost: jest to biografia haniebna i obrzydliwa. Już na „dzień dobry” czytamy, że „precyzyjne odtworzenie losów Strużyńskiego w latach 1939–1947 napotyka zasadnicze trudności ze względu na liczne sprzeczności w dokumentach i relacjach oraz prawdopodobnie zatajenie lub zniekształcenie przez niego wielu faktów podczas kolejnych ujawnień lub w zeznaniach i donosach”*.
No i niech mi ktoś powie: czy cała seria „Labirynt” nie mogła wyglądać tak, jak ta książka? Czy musiała zmienić się w ordynarną, antyniemiecką i antyżydowską tubę propagandową reżimu? Przez kilka pierwszych lat istnienia tej serii wydawane powieści były po prostu kryminałami – może czasem trochę przaśnymi i trochę naiwnymi ale dość sympatycznymi i ewidentnie wzorowanymi na światowych klasykach; gdzieś w połowie lat 60. stały się bezkrytycznymi pomnikami ku czci Służby Bezpieczeństwa tropiącej zdrajców, kolaborantów, dywersantów i płatnych agentów.
Czytaj dalej „Woysznis-Terlikowska Grażyna – Zabawa w prokuratora 237/2022”
Ta książka miała wszelkie zadatki na dobrą powieść – ciekawa, szpiegowska intryga, nieśpieszne tempo, frapujący nastrój – gdyby autor, swoją drogą ukrywający się pod pseudonimem wysłannik kontrwywiadu wojskowego, nie spalił jej przesadzonym manieryzmem i przesadnym obrzydzaniem niemieckiego wroga. Fabuła od początku wygląda też na naiwnie naciąganą: pułkownik Kondracki z kontrwywiadu informuje majora Orlewicza, że działalnością profesora Aleksandra Oczai zainteresowani są „nasi partnerzy z tamtej strony.