Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
Książka zaczyna się z prawdziwym przytupem, niemalże od hitchcockowskiego trzęsienia ziemi: Ryszard Vassi, przyjaciel Matyldy, głównej bohaterki, dzwoni do niej i mówi: „Musisz mi pomóc. Nie mogę liczyć na nikogo poza tobą”.
Czytaj dalej „Balicka Wanda – Bose anioły z ulicy Henrietty 57/2023”
No i niech mi ktoś powie: czy cała seria „Labirynt” nie mogła wyglądać tak, jak ta książka? Czy musiała zmienić się w ordynarną, antyniemiecką i antyżydowską tubę propagandową reżimu? Przez kilka pierwszych lat istnienia tej serii wydawane powieści były po prostu kryminałami – może czasem trochę przaśnymi i trochę naiwnymi ale dość sympatycznymi i ewidentnie wzorowanymi na światowych klasykach; gdzieś w połowie lat 60. stały się bezkrytycznymi pomnikami ku czci Służby Bezpieczeństwa tropiącej zdrajców, kolaborantów, dywersantów i płatnych agentów.
Czytaj dalej „Woysznis-Terlikowska Grażyna – Zabawa w prokuratora 237/2022”
Kwitnące kasztany i cień czerwcowego wieczoru
Stefan Lemar znalazł ciekawą koncepcję na powieść „Morderca przychodzi przed północą”. Otóż formalnie śledztwo prowadzi sierżant Rożniak, natomiast praktycznie wyjaśnianiem zajmuje się Roman Ilecki, lekarz sądowy. Próba kryminału klasycznego w słusznym kontekście milicyjnym. PRL widać tylko tam, gdzie konieczne.
Czytaj dalej „Lemar Stefan – Morderca przychodzi przed północą 58/2022”
Kosmorobot w służbie śledczej.
Isaaca Asimova i jego osiągnięcia opisałem w recenzji książki „Powiew śmierci”. Od razu więc przechodzę dalej. Powieść jest drugą częścią cyklu „Roboty”. Po raz pierwszy wydana została w 1953 roku w amerykańskim czasopiśmie „Galaxy”. Jej tytuł (w późniejszych wydaniach: „Pozytonowy detektyw”) w pełni wiąże się z fabułą, tak samo – okładka, na której figurują symbole chemiczne C i Fe, przy czym pierwszy oznacza życie człowieka, a drugi – życie robota, zaś ukośna kreska między nimi – połączenie tych pierwiastków, bez przewagi żadnego z nich . Przy okazji warto dowiedzieć się, czym jest pozyton. To antyelektron (nazywany też pozytronem w wyniku kalkowania ang.nazwy „positron”) stanowiący elementarną cząstkę antymaterii. Pozytony stosuje się w badaniach materiałowych, przede wszystkim do znajdowania defektów struktury krystalicznej, a w medycynie do obrazowania w pozytonowej tomografii emisyjnej. W powieści pozytony wykorzystywane są do budowy „mózgów” robotów.
Drezyna w służbie milicji i dowód winy w artykule rolniczym
Na przełomie lat 50. i 60. wyszły cztery podstawowe książki kryminalne Krzysztofa Kąkolewskiego: „Książę oszustów” (1959), „Sześciu niewidzialnych”, (1960)„Zbawiciel świata porwany” (1960), „Umarli jeżdżą bez biletu” (1965). Wszystkie plasują się gdzieś pomiędzy reportażem a prozą. Już wówczas uznawano Kąkolewskiego za speca od literatury faktu. Jeżeli dziś czytać te pozycje, to właśnie dla waloru dokumentalnego.
Czytaj dalej „Kąkolewski Krzysztof – Sześciu niewidzialnych 10/2010”
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
Wszystko o Szczęsnym, a także o tym, że kolor włosów ma znaczenie
Na fali zainteresowania kapitanem Szczęsnym na naszym forum Klubowym, zajrzałam do jednej z lepszych, w mojej ocenie, powieści Anny Kłodzińskiej „Dwa włosy blond”.
Morderstwo po francusku czyli miłość, polityka i zbrodnia
Jednym z pierwszych kryminałów, jakie przeczytałam w życiu były „Dwie rurki z kremem” Noela Randona.
Joanna co nie była córką dorożkarza
Powieść „Piszę do Ciebie” nie jest kryminałem. Jest powieścią psychologiczną z wątkiem poniekąd sensacyjnym.
Czytaj dalej „Gordon Barbara – Piszę do Ciebie – Trzecia seta 36”
LINK Recenzja Moniki Przyguckiej
Narodziny mecenasa Zamorskiego
Barbara Gordon nie od razu została mistrzynią kryminału. Pisała też powieści psychologiczne (historia małżeństwa rozdzielonego przez wojnę, której tytułu nie pomnę), książki dla dzieci i młodzieży („Na tropie «Korsarza»”). Jej pierwsze powieści, dotykające problemu zbrodni, to jednocześnie powieści psychologiczne. Tak jest w przypadku „Gwiazd na ziemi” z 1961 roku. Ale zaczęło się chyba w 1960 roku „Ulicą bliską”.
Czytaj dalej „Gordon Barbara – Ulica Bliska – Trzecia seta 38”
MORD NA WIERZE W RUSKIM RIO
Będąc zdecydowanym zwolennikiem rodzimej twórczości z pewną taką nieśmiałością sięgnąłem po książkę L. Kirsznera „Pierwsza poważna sprawa”. Jednak znaczek Jamnika był dla mnie zawsze gwarantem dobrej powieści milicyjnej i tym razem również się nie zawiodłem, mimo iż w tej książce nad rozwiązaniem kryminalnej zagadki biedzą się milicjanci radzieccy, nie zaś rodzimi stróże prawa i porządku spod znaku niebieskiego munduru.
Czytaj dalej „Kirszner Lew A. – Pierwsza poważna sprawa – Trzecia seta 45”