Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
W gabinecie Maigreta zjawia się Joseph Gastin, nauczyciel z nadmorskiej miejscowości Saint-André-sur-Mer. Gastin twierdzi, że cała wioska, mniej lub bardziej otwarcie, oskarża go o zabicie Léonie Birard, dawnej kierowniczki poczty, a teraz najbardziej wrednej staruszki w okolicy.
Barka przewożąca kamienie kanałem Saint-Martin zakopuje się w mule przed wejściem do śluzy; marynarz próbujący oczyścić śrubę wyciąga bosakiem z wody męską rękę, a wkrótce ściągnięty nurek wydobywa na powierzchnię nogę i korpus. Komisarz Maigret wracając znad kanału wstępuje do małego i dość ponurego baru, w którym niezwykle małomówna właścicielka, Alina Calas, mówi, że jej mąż, Omer Calas, przed kilkoma dniami wyjechał na wieś, żeby zamówić nową partię wina. Małomówność kobiety sprawia, że śledztwo nie posuwa się do przodu; komisarz „nie potrafił jej zaszeregować do żadnej kategorii”. Kluczowy dla sprawy okazuje się telefon komisarza do wsi z której pochodzi Alina Calas; dzięki niemu Maigret nawiązuje kontakt z tamtejszym notariuszem.
Czytaj dalej „Georges Simenon – Maigret i trup bez głowy 199/2023”
Gość z Wysp albo pasażer do Dieppe
Twórczość Georgesa Simenona (1903-1989) nie tylko Maigretem stoi. Starało się nam to uświadomić toruńskie wydawnictwo „Crime & Thriller”, które wydało kilka nie-Maigretów. Spośród nich – w naszym Klubie – zrecenzowano dotychczas tylko jedną pozycję tj. „Śmierć Belli”.
Czytaj dalej „Georges Simenon – Człowiek z Londynu 193/2023”
Jasne, czy ciemne? Jasne, że ciemne!
Jakby tak zapytać naszych obywateli, jacy są najsłynniejsi Belgowie, to w odpowiedziach najczęściej byłoby prawdopodobnie tak: bibliofile wskazaliby na Herkulesa Poirota, naukowcy – ks. Georgesa Lemaitre’a (tego od Wielkiego Wybuchu), kinomani – Audrey Hepburn i Jean-Claude’a Van Damme’a, komiksiarze – Herge’a (autora Tintina), a fani sportowi – kolarza Eddy’ego Merckxa i rajdowca – Jacky Ickxa (cóż za ciekawa pisownia nazwisk), nie mówiąc o tabunie futbolistów. Ile zaś osób wskazałoby na Georgesa Simenona, trudno powiedzieć. Nie dlatego jednak, że nie jest powszechnie znany (i lubiany), ale dlatego, że pisząc tak obszerny cykl o paryskim policjancie, sam mógł uchodzić za Francuza. Jednak – jako urodzony w Liege – był Walonem, czyli francuskojęzycznym Belgiem.
Czytaj dalej „Georges Simenon – Maigret i żona kasiarza 192/2023”
Śmierć nie lubi się spóźniać
Komisarz Maigret przybywa do miejscowości Saint-Fiacre. Tu się urodził i spędził lata pacholęce, ale dawno nie zaglądał. Był oczywiście na pogrzebie ojca. Tym razem przybywa w sprawie zapowiedzianego morderstwa. Mianowicie w oznaczonym dniu ma umrzeć ktoś w kościele, podczas pierwszej mszy.
Czytaj dalej „Georges Simenon – Sprawa Saint-Fiacre 186/2023”
Komisarz Maigret przedkłada piwo beczkowe nad flaszkowe
Myliłby się ten, kto uznaje, że Georgesowi Simenonowi trzeba 120-140 stron, by dać ciekawą opowieść kryminalną, a do tego szepnąć jakieś słówko o kondycji ludzkiej w ogóle, psychice jednostki w sytuacji granicznej i takich tam sprawach. A wszak są to zawsze opowieści o zwykłych śmiertelnikach.
Czytaj dalej „Georges Simenon – Fajka komisarza Maigret 2 184/2023”
W dzielnicy Montmartre na przestrzeni pół roku zostaje zamordowanych pięć kobiet. Komisarz Maigret jest bezradny, gdyż nie ma żadnego punktu zaczepienia – nic nie łączy ofiar poza tuszą i faktem, że każda z nich miała pocięte ubranie. Pewnego dnia, podczas tradycyjnej comiesięcznej kolacji u doktora Pardon, profesor Tissot podsuwa Maigretowi ciekawą teorię: według niej seryjni mordercy popełniają zbrodnie, gdyż mają potrzebę sprawdzenia się i zamanifestowania w ten sposób swoistej dumy.
Czytaj dalej „Georges Simenon – Maigret zastawia sidła 181/2023”
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
Tajemnicze słowa wzburzonej Polki
Nie po raz pierwszy sprawy zawodowe rzucają komisarza Maigret na prowincję. Wspomnijmy choćby „Mojego przyjaciela Maigret” i śledztwo na wyspie, oraz „Sprawę Saint-Fiacre”, gdzie inspektor trafia do miejscowości, z której sam się wywodzi, ale nie był tam od pogrzebu ojca. Do tej grupy pozaparyskich śledztw należy też „Maigret w szkole”.
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
Do Maigreta przychodzi Ferdinand Fumal – potentat w branży rzeźniczej, który twierdzi, że ktoś przysyła mu listy z pogróżkami i w związku z tym prosi komisarza o ochronę. Maigret przypomina sobie, że przed laty ojciec Fumala wyrządził krzywdę jego ojcu, a poza tym oni sami, gdy byli dziećmi niezbyt się lubili.
Pewnego marcowego dnia Maigret zauważył, że „źle czuł się we własnej skórze. Wydawało mu się niespodziewanie, że jest starym człowiekiem i że choroba, ta prawdziwa, która odbiera resztę dni ludzkich, czatuje tylko, by powrócić”.