Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
Tajemnicze słowa wzburzonej Polki
Nie po raz pierwszy sprawy zawodowe rzucają komisarza Maigret na prowincję. Wspomnijmy choćby „Mojego przyjaciela Maigret” i śledztwo na wyspie, oraz „Sprawę Saint-Fiacre”, gdzie inspektor trafia do miejscowości, z której sam się wywodzi, ale nie był tam od pogrzebu ojca. Do tej grupy pozaparyskich śledztw należy też „Maigret w szkole”.
Przebywającego w bistro i sączącego aperitif Maigreta zaczepia Antonio Farano, który mówi komisarzowi, że jego szwagier, Émile Boulay, właściciel czterech nocnych kabaretów, zaginął poprzedniej nocy.
W służbie Jego Pierwszo-Sekretarzowej Mości – bez licencji na zabijanie
„Wodorosty i pasożyty” to 40 (część I) i 41 (część II) pozycja w komiksowej serii „Kapitan Żbik”. Pierwsze wydanie miało miejsce w roku 1976 w Wydawnictwie „Sport i Turystyka”. Autorem scenariusza jest duet Jerzy Bednarczyk – Zbigniew Gabiński (razem stworzyli jeszcze tylko jeden komiks z tej serii), a rysunków Jerzy Wróblewski (rysownik-rekordzista serii ze Żbikiem).
Rudy Baca, Pigda Migda i Czalamada
Autorami opowiadania „Czarne i złote” zamieszczonego (obok „Morderca przyjdzie sam”) w tomie 128 „Serii z Warszawą” są: Wiesław Danielak i Marian Wanat. Nic mi na ich temat nie wiadomo. Może byli pisarzami, może dziennikarzami, może milicjantami, a może każdy kimś innym z tych wymienionych profesji. Podejrzewam, że była to para: pisarz-milicjant. Opowiadanie zamieszczone zostało w piętnastu odcinkach na łamach należącej do PZPR „Trybuny Mazowieckiej”, w roku 1957. Liczy ono 69 stron. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego.
Czytaj dalej „Danielak Wiesław i Wanat Marian – Czarne i złote 297/2022”
Dewiza życiowa zrehabilitowanego Volksdeutscha z Hitlerjugend
Po moich ostatnich „rozszerzonych badaniach” zapragnąłem wrócić do zwykłego, typowego, normalnego „milicyjniaka”. Ułatwił mi to nasz Prezes, który w prezencie gwiazdkowym podarował mi tom numer 128 „Serii z Warszawą” pt. „Morderca sam przyjdzie”. W książce są dwa opowiadania – tytułowe Waldemara Jeża oraz „Czarne i złote” Wiesława Danielaka i Mariana Wanata. Zrecenzuję je oddzielnie.
Czytaj dalej „Jeż Waldemar – Morderca sam przyjdzie 296/2022”
Mógł w Warszawie, mógł w Rzeszowie, mógł w Grójcu
Tadeusz Frey kojarzony jest przede wszystkim jako współautor niezłego kryminału „3x Omega”. Czyżby tylko tyle? Otóż nie. Dzięki staraniom Klubu MOrd udało się zebrać w całość trzy opowiadania prasowe i opublikować pod wspólnym tytułem „Zagadka pięciu łusek”.
Korbolek i Fidybus po raz czwarty
Impreza była ostra. Dość powiedzieć, że Zdzisiek Śląski, chłop w sile wieku, ulokowany wysoko w handlu zagranicznym, poczuł się źle i szybko wylądował w szpitalu, gdzie stwierdzono zawał. Kilka dni później zmarł, ale okazało się, że nie była to śmierć naturalna, tylko najpewniej ktoś Zdzicha udusił. Taki mamy punkt wyjścia w czwartej powieści kryminalnej Jeremiego Bożkowskiego „Dziękuje, wolę więzienie”.
W tym miejscu na scenie pojawia się dwóch milicjantów – sierżant Korbolek i porucznik Fidybus. Przepraszam, że wymieniam w kolejności pomijającej szarżę, ale fakty są takie, że Korbolek pojawił się pierwszy. Ci funkcjonariusze to jak awers i rewers rodzimych organów ścigania z późnego PRLu. Korbolek działa nieco nieoficjalnie, ale ma wyczulone wszystkie zmysły, zna ludzką duszę jak mało kto. Z kolei porucznik Fidybus to oficer prawy i zdyscyplinowany, działający według narzuconych reguł. Panowie pochodzą z dwóch różnych światów i może nie do końca się lubią, ale za to znakomicie uzupełniają.
Śledztwo jest skomplikowane. Nie ma bowiem pewności, czy morderstwa mógł dokonać ktoś z pracowników szpitala, czy też osoba która niepostrzeżenie wdarła się do budynku przy ulicy Kociej (sic!).
Czytaj dalej „Bożkowski Jeremi – Dziękuję, wolę więzienie 8/2021”