Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
Raz na jakiś czas dobrze jest sięgnąć po klasykę gatunku – dodatkową inspiracją jest wydanie w ostatnim czasie kilku książek Chandlera w nowych tłumaczeniach. Czy jednak te przekłady nie są tylko sztuką dla sztuki? Czy przysporzą pisarzowi nowych czytelników? Szczerze mówiąc – wątpię.
LINK Recenzja Roberta Żebrowskiego
Znakiem charakterystycznym powieści Kazimierza Korkozowicza było ich kameralne umiejscowienie – i tak jest tutaj: mamy oto schronisko w Bieszczadach i położoną w jego okolicy wojskową bazą remontową.
Czytaj dalej „Korkozowicz Kazimierz – To ja, umarły… 200/2023”
Barka przewożąca kamienie kanałem Saint-Martin zakopuje się w mule przed wejściem do śluzy; marynarz próbujący oczyścić śrubę wyciąga bosakiem z wody męską rękę, a wkrótce ściągnięty nurek wydobywa na powierzchnię nogę i korpus. Komisarz Maigret wracając znad kanału wstępuje do małego i dość ponurego baru, w którym niezwykle małomówna właścicielka, Alina Calas, mówi, że jej mąż, Omer Calas, przed kilkoma dniami wyjechał na wieś, żeby zamówić nową partię wina. Małomówność kobiety sprawia, że śledztwo nie posuwa się do przodu; komisarz „nie potrafił jej zaszeregować do żadnej kategorii”. Kluczowy dla sprawy okazuje się telefon komisarza do wsi z której pochodzi Alina Calas; dzięki niemu Maigret nawiązuje kontakt z tamtejszym notariuszem.
Czytaj dalej „Georges Simenon – Maigret i trup bez głowy 199/2023”
Piotr Tolski jest jedną wielką internetową enigmą; z treści tej książki można jednak wysunąć podejrzenie, że jest on archeologiem. Mamy oto autora, który uczestniczy w pracach wykopaliskowych na Cyprze; jest rok 1974, więc sytuacja geopolityczna na wyspie jest dość napięta – angielskim archeologom wypomina się kolonizację wyspy przez Wielką Brytanię, Turkom przypisuje się wszelkie zło, a wszystko kończy się juntą wojskową.
LINK Recenzja Amudeny Rutkowskiej
*Daty wydania różnią się w zależności od tego, czy ogląda się wewnętrzną przednią stronę okładki czy też tylnią. Z tyłu bowiem figuruje: Warszawa 1980.
„Kustosz Karpinowa” to jest nawet dosyć dobra książka, oczywiście jak na „Labiryntowe” standardy; szkoda tylko, że o samym Piotrze Tolskim nie znalazłem w internecie ani słowa. Podejrzewam, że jest to pseudonim i początkowo myślałem, czy nie krył się za nim Zbigniew Nienacki – styl książki i jej tematyka jest bardzo zbliżona do przygód Pana Samochodzika: mamy oto byłego porucznika milicji, Krzysztofa Bielskiego, który po wypadku samochodowym postanawia zdjąć mundur i zostać kustoszem w klasycystycznym pałacyku w Karpinowie na Pomorzu Zachodnim.
W dzielnicy Montmartre na przestrzeni pół roku zostaje zamordowanych pięć kobiet. Komisarz Maigret jest bezradny, gdyż nie ma żadnego punktu zaczepienia – nic nie łączy ofiar poza tuszą i faktem, że każda z nich miała pocięte ubranie. Pewnego dnia, podczas tradycyjnej comiesięcznej kolacji u doktora Pardon, profesor Tissot podsuwa Maigretowi ciekawą teorię: według niej seryjni mordercy popełniają zbrodnie, gdyż mają potrzebę sprawdzenia się i zamanifestowania w ten sposób swoistej dumy.
Czytaj dalej „Georges Simenon – Maigret zastawia sidła 181/2023”
„Kłopoty to moja specjalność” to pierwszy zbiór opowiadań Chandlera jaki ukazał się w Polsce – miało to miejsce w roku 1977 i, rzecz jasna, nie miało nic wspólnego z wydanym w Anglii w 1950 roku zbiorem pod tym samym tytułem. Pierwsze polskie wydanie miało na okładce jakąś pokraczną karykaturę Humphreya Bogarta, a później było już tylko gorzej – albo na okładce był gość z sumiastym wąsichem à la „Miłość w Zakopanem” albo w wydaniu z 1990 roku czytaliśmy na okładce, że mamy do czynienia z opowiadaniami „niedawno zmarłego amerykańskiego klasyka powieści detektywistycznej” – faktycznie, niedawno, zaledwie 31 lat temu.
Czytaj dalej „Raymond Chandler – Kłopoty to moja specjalność 180/2023”
Ktoś, kto chce zapoznać się z rozmaitymi seriami wydawniczymi musi liczyć się z tym, że obok klasyków gatunku znajdują się pospolite gnioty – w serii kryminałów z różową okładką obok Chandlera, MacLeana czy Gardnera wydano też takie cudo jak „Siostra moja Laureen”.
Czytaj dalej „Jean-Pierre Conty – Siostra moja Laureen 179/2023”
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
Do Maigreta przychodzi Ferdinand Fumal – potentat w branży rzeźniczej, który twierdzi, że ktoś przysyła mu listy z pogróżkami i w związku z tym prosi komisarza o ochronę. Maigret przypomina sobie, że przed laty ojciec Fumala wyrządził krzywdę jego ojcu, a poza tym oni sami, gdy byli dziećmi niezbyt się lubili.
Pewnego marcowego dnia Maigret zauważył, że „źle czuł się we własnej skórze. Wydawało mu się niespodziewanie, że jest starym człowiekiem i że choroba, ta prawdziwa, która odbiera resztę dni ludzkich, czatuje tylko, by powrócić”.