Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
Książeczka jest krótka i konkretna, więc postaram się o niej napisać krótko i konkretnie. Były student chemii, a teraz marynarz Kurt Jurgen nie wraca na pokład statku „Neptun”, który bez niego odpływa do Hamburga.
Czytaj dalej „Krupiński Władysław – Skazałeś ją na śmierć 227/2023”
Do kogo ta mowa! Kryminał jak sie patrzy.
Stefan Wiechecki (1896-1979) – ksywa Wiech – to chłop morowy. Z urodzenia, zamieszkania, jak też upodobania – Warsiawiak pełną gębą. Uczuciem najgorętszem pałał on do Pragi. We przedwojniu zamieszkiwał na kwadracie na trzeciem piętrze, na Stalowej pod jedyneczką. Tam też na dole, za dnia, urzędował w sklepie ze wyrobami cukierniczymi od Fuchsa. Po wojnie był w stolycy niekoronowanym królem pióra. „Cafe „Pod Minogą”” (1957), a także „Maniuś Kitajec i jego ferajna” (1960) to najbardziej oblatane jego literatalia. W obu ferajna ta sama, tylko czasy insze.
Czytaj dalej „Wiech – Maniuś Kitajec i jego ferajna 212/2023”
Piotr Tolski jest jedną wielką internetową enigmą; z treści tej książki można jednak wysunąć podejrzenie, że jest on archeologiem. Mamy oto autora, który uczestniczy w pracach wykopaliskowych na Cyprze; jest rok 1974, więc sytuacja geopolityczna na wyspie jest dość napięta – angielskim archeologom wypomina się kolonizację wyspy przez Wielką Brytanię, Turkom przypisuje się wszelkie zło, a wszystko kończy się juntą wojskową.
„Kłopoty to moja specjalność” to pierwszy zbiór opowiadań Chandlera jaki ukazał się w Polsce – miało to miejsce w roku 1977 i, rzecz jasna, nie miało nic wspólnego z wydanym w Anglii w 1950 roku zbiorem pod tym samym tytułem. Pierwsze polskie wydanie miało na okładce jakąś pokraczną karykaturę Humphreya Bogarta, a później było już tylko gorzej – albo na okładce był gość z sumiastym wąsichem à la „Miłość w Zakopanem” albo w wydaniu z 1990 roku czytaliśmy na okładce, że mamy do czynienia z opowiadaniami „niedawno zmarłego amerykańskiego klasyka powieści detektywistycznej” – faktycznie, niedawno, zaledwie 31 lat temu.
Czytaj dalej „Raymond Chandler – Kłopoty to moja specjalność 180/2023”
Ktoś, kto chce zapoznać się z rozmaitymi seriami wydawniczymi musi liczyć się z tym, że obok klasyków gatunku znajdują się pospolite gnioty – w serii kryminałów z różową okładką obok Chandlera, MacLeana czy Gardnera wydano też takie cudo jak „Siostra moja Laureen”.
Czytaj dalej „Jean-Pierre Conty – Siostra moja Laureen 179/2023”
Roman Ostoja, historyk mediewista i stypendysta UNESCO przybywa w grudniu 1972 roku do Bejrutu, by napisać pracę o wspólnocie religii. W wieczór wigilijny bohater najpierw jest świadkiem zastrzelenia Palestyńczyka w stroju świętego Mikołaja, a potem wraz ze znajomym malarzem uczestniczy w swoistym przyjęciu wigilijnym i tam poznaje tancerkę Nadine Vernier, która wkrótce zostaje jego kochanką.
Czytaj dalej „Sierecki Sławomir – Nie zabijajcie Białego Jednorożca 85/2023”
UB w walce z reakcyjnym podziemiem
W czasach PRL-u magazyn komiksowy „Relax”, który ukazywał się w latach 1976-1981, cieszył się ogromną popularnością. W sumie ukazało się 31 numerów o nakładach 100 000, a później 200 000 egzemplarzy. Rysowali do niego najlepsi: Rosiński, Wróblewski, Christa, Baranowski, Szyszko, Kobyliński, Andrzejewski, Parzydło oraz inni rysownicy.
Czytaj dalej „Majewski Stanisław – „Piorun” więcej nie uderzy 81/2023”
Siedmiu wspaniałych, a raczej sześciu i jedna wspaniała
„Siedmiu detektywów” to kolejna pozycja „kryminalna” w „Szczęśliwej Siódemce”. W książce jest siedem opowiadań kryminalnych zagranicznych autorów, każde poświęcone innemu detektywowi. Prawo siódemki jest lekko zachwiane, bo autorów kryminałów jest tylko sześciu (dwa opowiadania A. Christie). Każde z opowiadań poprzedzone jest krótkim wstępem dotyczącym detektywa w nim występującego. Książka liczy 211 stron, a jej cena okładkowa to 20 zł.
LINK Recenzja Remigiusza Kociołka
Inżynier Andrzej Stański zostaje zamordowany we własnym mieszkaniu; denat wraz grupą pomiarową przed dwoma tygodniami zakończył prace przygotowujące pod budowę wojskowego lotniska.
„Labiryntowe” kryminały rządziły się swoimi prawami; ich nadrzędnym celem było dosolenie niemieckim rewizjonistom, Organizacji Gehlena czy CIA, a pośrednim uwielbienie dla Służby Bezpieczeństwa i napiętnowanie osób, którym nie podobała się władza ludowa. I tak jest tutaj – Andrzej Bogusławski splótł w jednej książce wszystkie wytyczone mu odgórnie cele, zrobił to jednak bardzo topornie, łopatologicznie, drętwo i niestrawnie.
Czytaj dalej „Bogusławski Andrzej – Zemsta wampira 193/2022”