Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
LINK Recenzja Marka Ciasia
LINK Recenzja Jarosława Kiereńskiego
Władysław Szumski, pracownik umysłowy z Centralnego Biura Rozdzielczego „Kolmet” zostaje znaleziony martwy w zaspie obok torów kolejowych; denat został ugodzony prawdopodobnie nożem z tyłu pod lewą łopatkę i wypchnięty z pociągu.
Wilcze echa: Bieszczady, chorąży Słotwina, bandyci Moronia i skarb Tryzuba
Już na wstępie uprzedzam, że recenzję tej książki wykorzystuję – choć nie bezpodstawnie – do przedstawienia mojego najbardziej ulubionego polskiego filmu sensacyjno-kryminalnego.
Czytaj dalej „Bruno O’Ya – Przepraszam, czy pan jest aktorem? 506/2023”
Sztuczna inteligencja AD 1977
Gdyby nieco uwspółcześnić język, „Rozłączył was na zawsze” możnaby wydać dziś i promować jako ważny głos w sprawie roli AI, ewentualnie horror z jej udziałem, a może nawet napisany przez jakiś Chat GPT w celu poprawienia jej wizerunku artykuł. Stworzenie w 1977 roku przez Janinę Martyn sensacyjnego opowiadania, w którym główną rolę odgrywa sztuczna inteligencja, zaliczyć możnaby też do historii zapomnianych dziś pionierskich wizji rozwoju cybernetyki, a autorkę – genialną wizjonerką. A właściwie autora, bo pod pseudonimem Janiny Martyn ukrył się Adam Hollanek, pionier i popularyzator fantastyki naukowej.
Czytaj dalej „Martyn Janina – Rozłączył was na zawsze 479/2023”
LINK Recenzja Moniki Wilczarskiej
Inżynier Lech Stawiński z Instytutu Radioelektroniki wyjeżdża na sympozjum do Niemiec i tam przeżywa szok – na jednym z bawarskich lotnisk działa ERA-13, radiolokator bliskiego zasięgu identyczny z tym nad którym on pracował ze swoją ekipą w instytucie. Stawiński zgłasza sprawę majorowi Bieżanowi z kontrwywiadu; major analizuje harmonogramy prac nad radiolokatorem i odkrywa, że urządzenie zainstalowane na niemieckim lotnisku wyprodukowała hamburska firma Harram, która nie dysponuje zapleczem przemysłowym do jego produkcji. Czytaj dalej „Ziemski Krystyn – Sejf ukryty w ścianie 464/2023”
LINK Recenzja Wiesława Kota
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
Presumpcja niewinności, subsumpcja casusu i konsumpcja herbaty
Autora książki nie udało mi się zidentyfikować. I, J i K to kolejne litery alfabetu, a angielski skrót IJK (I’m just kidding) tłumaczy się jako „Ja tylko żartuję”. I tak właśnie należy traktować cały ten pseudonim.
Czytaj dalej „Kryspin I. J. – Platynowa jaszczurka 322/2023”
Na skrzyżowaniu dwóch ulic dochodzi do wypadku w wyniku którego młody człowiek ma złamane biodro. Paul Drake zamieszcza w prasie ogłoszenie, że zapłaci sto dolarów osobie, która przyczyni się do zidentyfikowania sprawcy zdarzenia. Wkrótce nadchodzi odpowiedź – ktoś podpisujący się „Przyjaciel” informuje, że świadkiem wypadku była Lucille Barton oraz mężczyzna, który zmieniał koło w jej samochodzie; kobieta zanotowała w skórzanym notesie numer rejestracyjny samochodu, który spowodował wypadek.
Czytaj dalej „Erle Stanley Gardner – Zalotna rozwódka 316/2023”
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
Książeczka jest krótka i konkretna, więc postaram się o niej napisać krótko i konkretnie. Były student chemii, a teraz marynarz Kurt Jurgen nie wraca na pokład statku „Neptun”, który bez niego odpływa do Hamburga.
Czytaj dalej „Krupiński Władysław – Skazałeś ją na śmierć 227/2023”
Do kogo ta mowa! Kryminał jak sie patrzy.
Stefan Wiechecki (1896-1979) – ksywa Wiech – to chłop morowy. Z urodzenia, zamieszkania, jak też upodobania – Warsiawiak pełną gębą. Uczuciem najgorętszem pałał on do Pragi. We przedwojniu zamieszkiwał na kwadracie na trzeciem piętrze, na Stalowej pod jedyneczką. Tam też na dole, za dnia, urzędował w sklepie ze wyrobami cukierniczymi od Fuchsa. Po wojnie był w stolycy niekoronowanym królem pióra. „Cafe „Pod Minogą”” (1957), a także „Maniuś Kitajec i jego ferajna” (1960) to najbardziej oblatane jego literatalia. W obu ferajna ta sama, tylko czasy insze.
Czytaj dalej „Wiech – Maniuś Kitajec i jego ferajna 212/2023”
Piotr Tolski jest jedną wielką internetową enigmą; z treści tej książki można jednak wysunąć podejrzenie, że jest on archeologiem. Mamy oto autora, który uczestniczy w pracach wykopaliskowych na Cyprze; jest rok 1974, więc sytuacja geopolityczna na wyspie jest dość napięta – angielskim archeologom wypomina się kolonizację wyspy przez Wielką Brytanię, Turkom przypisuje się wszelkie zło, a wszystko kończy się juntą wojskową.
„Kłopoty to moja specjalność” to pierwszy zbiór opowiadań Chandlera jaki ukazał się w Polsce – miało to miejsce w roku 1977 i, rzecz jasna, nie miało nic wspólnego z wydanym w Anglii w 1950 roku zbiorem pod tym samym tytułem. Pierwsze polskie wydanie miało na okładce jakąś pokraczną karykaturę Humphreya Bogarta, a później było już tylko gorzej – albo na okładce był gość z sumiastym wąsichem à la „Miłość w Zakopanem” albo w wydaniu z 1990 roku czytaliśmy na okładce, że mamy do czynienia z opowiadaniami „niedawno zmarłego amerykańskiego klasyka powieści detektywistycznej” – faktycznie, niedawno, zaledwie 31 lat temu.
Czytaj dalej „Raymond Chandler – Kłopoty to moja specjalność 180/2023”