Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
Prowincjonalne Criminal tango
Autorzy powieści milicyjnej upodobali sobie kilka środowisk, w których szczególnie chętnie umieszczali akcję swych książek.
Czytaj dalej „Ziemski Krystyn – Dzwonnik z Friedlandu – Pierwsza seta 96”
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
Brudne sprawy inżyniera Jankowiaka
„Oskarżam Adama Jankowiaka o to, że w nocy z pierwszego na drugi marca br. w Warszawie, działając w zamiarze pozbawienia życia Stanisława Krupskiego, zadał mu cios sztyletem w dolną część szyi nad obojczykiem, powodując przebicie od góry części lewego płuca i worka sercowego, a w następstwie zejście śmiertelne…”.
Czytaj dalej „Ziemski Krystyn – Na gorącym uczynku – Pierwsza seta 97”
LINK Recenzja Wiesława Kota
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
Młody oficer w świecie prowincjonalnych kanalii
Służba w milicji obywatelskiej wymaga nieustannej czujności, nawet wówczas, gdy przełożeni wyślą danego funkcjonariusza na głuchą prowincję – takie przesłanie można wydobyć z powieści Krystyna Ziemskiego pt. „Niewidzialne kręgi”, z którą dane mi było obcować przez kilka ostatnich wieczorów. Nie jest to może myśl pojawiająca się jakoś wyjątkowo rzadko w literaturze peerelowskiej, nie tylko milicyjnej, sądzę jednak, iż w dziele obywatela Ziemskiego zyskuje ona potwierdzenie w sposób, który i dziś jeszcze może krzepić serca maluczkich drżących przez światem przemocy i zbrodni.
Czytaj dalej „Ziemski Krystyn – Niewidzialne kręgi – Pierwsza seta 98”
Wielki podryw
Wszyscy doskonale wiemy, że nasz Prezes jest z wykształcenia psychologiem, a więc meandry ludzkiego umysłu nie mają przed nim tajemnic i doskonale wie, jak nakłonić kobietę, żeby… napisała recenzję. Wystarczy jej po prostu podetknąć dobrą książkę, a palce same polecą do klawiatury.
Czytaj dalej „Żukowski Jerzy – Porachunek z cieniem – Pierwsza seta 99”
LINK Recenzja Jarosława Kiereńskiego
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
Podwinięte rzęsy palonych orzechów
Elegancja minionych czasów: elegancki język, maniery bohaterów, a nawet ich dowcip. To pierwsze, co przychodzi na myśl już po pierwszych kilku stronach „Rozgrywki na Krzywym Kole” Jerzego Żukowskiego. Nawet gniew i złośliwości mają tu elegancką, wręcz wytworną formę.
Czytaj dalej „Żukowski Jerzy – Rozgrywka na Krzywym Kole – Pierwsza seta 100”
Gogol, Sienkiewicz, Edigey na jednej stali półce
Ewa Ostrowska to przede wszystkim autorka powieści obyczajowych oraz książek dla młodzieży. Ma jednak na koncie dwa kryminały. Oba powstałe w PRLu. Wydane poza seriami nie miały szans wejść do kanonu. Ostatnio zostały wznowione.
LINK Recenzja Roberta Żebrowskiego
Posłać tam Polaka
W roku 1956 Tadeusz Kostecki, mistrz polskiego westernu i polskiej powieści sensacyjno-kryminalnej zarazem, był na końcu swej twórczej drogi, jak się miało niebawem okazać. Wyszły już wszystkie jego westerny, a w roku 1955 największe dzieło Kosteckiego „Cień na pokładzie”. Wydanie zestawu nowel „Kilka nocnych godzin” wyglądało w tym kontekście raczej nie na próbę zdyskontowania sukcesów czytelniczych, ile na działalność czysto już komercyjną, utrzymaną w duchu odchodzącej epoki.
Czytaj dalej „Kostecki Tadeusz – Kilka nocnych godzin 2/2009”
Wagonowo, Łopatowo i ulica Pratchawca czyli milicyjny realizm magiczny
„Zbrodnia na eksport” Jeremiego Bożkowskiego lśni niczym skiba czarnoziemu rzucona między ugór przeciętnizny powieści milicyjnej. I to wcale nie za sprawą fabuły, zupełnie przecież standardowej. Świeżość „Zbrodni” kształtują powstacie dwóch głównych milicjantów zespołu śledczego – podporucznik Karbolek i sierżant Fidybus. Drugi atut to wielki dystans autora do pisywanej materii, co widać w zabawie słowem, licznych neologizmach i językowych wygibasach.
Czytaj dalej „Bożkowski Jeremi – Zbrodnia na eksport 3/2009”
Podwarszawski trup z branży futrzarskiej
Lektura „Błękitnych szynszyli” Barbary Gordon dostarczyła mi ze trzy pudy
niekłamanej przyjemności, choć po względem konstrukcyjnym powieść ta na pewno robotą koronkową nie jest. Ma natomiast dość rzadki w milicyjniakach powab miękkiej autorefleksji bohaterów i pewne pokłady gładkiego psychologizowania. A to już bardzo wiele. Wszystko zaś okraszone dwoma trupami.
Sięgając po książkę Marka Harnego „Pismak” odczułam lekkie zaniepokojenie.Na okładce dość wyraźny i to na czerwonym tle napis „kryminał”. Wątpliwości budziła objętość książki – dość pokaźna, odbiegająca od tych, do których zdążyłam przywyknąć, format A-4…