Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
Na bieszczadzkich szlakach
Marię Kownacką (1894-1982) znamy z takich lektur szkolnych jak: „Plastusiowy pamiętnik”, „Kajtkowe przygody”, czy „Rogaś z Doliny Roztoki”, natomiast o współautorze recenzowanej książki nic nie potrafię powiedzieć.
Czytaj dalej „Garstka Kazimierz, Kownacka Maria – Na tropach węża Eskulapa 355/2023”
Piękna i bestie
Sławomir Sierecki (1924-2012) służył w Marynarce Wojennej, a potem był redaktorem dwóch czasopism i trzech dzienników „morskich”, z roczną przerwą na „redaktorowanie” w MON. „Skały Eola” liczą 145 stron, a cena okładkowa to 24 zł.
Komisarz Maigret przedkłada piwo beczkowe nad flaszkowe
Myliłby się ten, kto uznaje, że Georgesowi Simenonowi trzeba 120-140 stron, by dać ciekawą opowieść kryminalną, a do tego szepnąć jakieś słówko o kondycji ludzkiej w ogóle, psychice jednostki w sytuacji granicznej i takich tam sprawach. A wszak są to zawsze opowieści o zwykłych śmiertelnikach.
Czytaj dalej „Georges Simenon – Fajka komisarza Maigret 2 184/2023”
LINK Recenzja Iwony Mejzy
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
W środku styczniowej, mroźnej nocy do komisarza Maigreta dzwoni inspektor Fumel, który informuje go, że w Lasku Bulońskim znaleziono ciało ze zmasakrowaną twarzą. Komisarz stwierdza, że zamordowany to Honorè Cuendet, włamywacz samotnik znany mu od niemal trzydziestu lat.
Czytaj dalej „Georges Simenon – Tajemnica komisarza Maigret 130/2023”
LINK Recenzja Iwony Mejzy
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
Pogłoski o emeryturze Maigreta były stanowczo przedwczesne
„Tajemnica komisarza Maigret” to powieść z dużym przechyłem egzystencjalnym, ale jednocześnie nie tracąca nic z atrybutów typowo kryminalnych. Mało tego, komisarz prowadzi tu dwie sprawy równolegle. Pierwszą, bo mu to zlecono. Drugą, bo czuje moralny imperatyw. Paradoksalnie widać tu pewne zmęczenie Maigreta i pewną skłonność do podsumowań.
Czytaj dalej „Georges Simenon – Tajemnica komisarza Maigret 118/2023”
Od Inków do MO
Komiks „Tajemnica kipu” po raz pierwszy wydany był w odcinkach w magazynie „Relax” (w numerach od 23 do 28). Poszczególne jego części noszą następujące tytuły: „Poufne zadanie”, „Droga”, „Zasadzka”, „Skarby Inków”, „Czarny cień” i „Dziwny testament”. Autorką scenariusza jest całkowicie mi nieznana Elżbieta Dobrzyńska, a rysunków – świetnie znany Marek Szyszko (rysował m.in. dla „Relaxu” i do dwóch odcinków serii „Pilot śmigłowca”).
Czytaj dalej „Dobrzyńska Elżbieta – Dziwny testament 115/2023”
LINK Recenzja Aleksandry Fedyny
LINK Recenzja Marzeny Pustułki
„Rzadko błyska diament nowej myśli…”
Jest pewny i sprawdzony sposób na dostatnią i zabezpieczoną materialnie egzystencję. Szantaż. Tylko nie należy do tej procedury podchodzić na rympał, z doskoku, w stylu „desperado”. A przeciwnie – należy się nastawić na działalność systematyczną, długofalową, skrupulatną.
Czytaj dalej „Kowal Jan – Dwie filiżanki z arszenikiem 67/2023”
Komisarz Maigret a sprawa polska
Georges Simenon napisał 75 powieści, których bohaterem jest komisarz Jules Maigret. Ponadto stworzył także 28 opowiadań z tym bohaterem. Część z nich ukazała się u nas przed laty w trzech zeszytach, pod wspólnym tytułem „Fajka komisarza Maigret”. Każdy zeszyt zawiera dwa opowiadania. Tutaj zajmiemy się opowiadaniem „Na ulicy”, które jest pierwszym chronologicznie utworem w zbiorku „Fajka komisarza Maigret 3”.
LINK Recenzja Norberta Jeziolowicza
Poproszę to samo, co Czesiek
Mirek wstał, zjadł podane przez matkę śniadanie i udał się na miasto, gdzie pod budką z piwem spotkał starego kumpla, Tolka. Wypili trochę wódki i skorzystali z okazji, by przysiąść się do pewnego wdowca, który chętnie polewał. Potem udali się do domu fundatora celem kontynuacji imprezy. W wyniku pijackiej szamotaniny wdowiec traci życie, a jego młodzi kompani oddają się z pieniędzmi i obrączką.
Czytaj dalej „Żołnierowicz Tadeusz – Od zmroku do zmroku 12/2023”
Rzadko mi się zdarza doczytać książkę do połowy i stwierdzić, że nic z niej nie rozumiem; jeszcze rzadziej przytrafia mi się sytuacja w której nawet po drugim przeczytaniu wciąż nie wiem o co w niej tak właściwie chodziło. A tak jest tutaj – jest to powieść niesamowicie chaotyczna i pogmatwana, nie ma w niej płynności i potoczystości, a przede wszystkim brakuje jej konsekwentnego i logicznego poprowadzenia akcji, co dla kryminału wydaje się być wręcz elementarne. Owszem, jest w tym szaleństwie jakaś metoda, książka swoją strukturą przypomina momentami film „Pulp Fiction” – ale u Tarantino był to ewidentny pastisz, tutaj zaś mamy typowego milicyjniaka: drętwego, propagandowego i sztucznego.