- Autor: Nienacki Zbigniew
- Tytuł: Sztuki teatralne
- Wydawnictwo: Rzecz Kultowa
- Rok wydania: 2004
- Nakład: nieznany
- Recenzent: Robert Żebrowski
Sztuczki niespektakularne
Zbigniewa Nienackiego (1929-1994) dobrze znamy, ale rzadko kto, zna jego sztuki teatralne z lat 60. Czytelnikom postanowiło je przybliżyć wydawnictwo „Rzecz Kultowa”, które w swojej historii wydało poza tym, jeszcze tylko wydanie zbiorcze „Kwapiszona i tajemniczej szkatułki”.
Książka liczy 312 stron, a jej cena okładkowa to 39 zł. Zawiera sześć sztuk: „Nekropolis”, „Styks”, „Na Kasjopei zaraza”, „Termitiera”, „Golem” i „Myszy króla Popiela”. „Podobnie jak w znanej już czytelnikom twórczości autora, utwory obejmują tematykę sensacyjno-historyczną, archeologiczną, problematykę obyczajową, psychologiczną, zagadnienia polityki, a nawet science fiction”. „Sztuki teatralne” są na rynku książkowym „białym krukiem”.
Pozycji tej całej … nie czytałem, a większość jedynie przekartkowałem. Szkoda było mi czasu na to, co jak się zorientowałem, tak naprawdę mnie nie interesuje, nie podoba mi się i nie ma cech kryminału. Dłuższy wątek „kryminalny” odnalazłem jedynie w „Termitierze”, gdzie niejaki Gabinoux, reporter gazety w Chatoux, odpowiada przed Prokuratorem za swoje przestępstwa: rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji o inwazji na miasto termitów i wprowadzanie tym paniki, a także za obrażanie i groźby wobec przedstawicielek Jednolitego Frontu Walki z Termitami. Poza reporterem i Prokuratorem występują m.in.: Komisarz Policji, Durant (porucznik policji, a później kapitan) i Beaucoup (zwykły policjant). Sztuka ta zahacza o groteskę.
W innych sztukach Nienackiego też można odnaleźć nawiązania do przestępstw, ale to nie one są tematyką sztuk.
Ciekawy cytat – Prokurator: „Naszym zadaniem jest tylko ścigać przestępstwa. Ścigamy ateistów, jeśli obrazili uczucia wierzących. Ścigamy wierzących, jeśli obrazili uczucia ateistów. Natomiast meritum, że tak powiem pozostaje poza nami”.
W sumie sztuki te są dla mnie wielkim rozczarowaniem, tym bardziej, że Nienackiego dobrze znam od strony tematyki „kryminalnej” i „młodzieżowo-przygodowo-sensacyjnej”. W mojej ocenie pozycja ta jest przeznaczona tylko dla ultra-fanów autora, a każdy inny może ją sobie spokojnie, bez jakichkolwiek wyrzutów, darować.