- Autor: Patrick Quentin
- Tytuł: Sześć tygodni w Reno
- Wydawnictwo: Iskry
- Seria: Klub Srebrnego Klucza
- Seria: Peter Duluth (tom 4)
- Przekład: Irena Doleżal-Nowicka
- Rok wydania: 1969
- Nakład: 50000
- Recenzent: Mariusz Młyński
Porucznik Peter Duluth po ośmiu miesiącach pobytu na morzu schodzi w San Francisco na ląd i udaje się na dwa tygodnie urlopu; planuje go spędzić z żoną Iris, która w międzyczasie została gwiazdą Hollywood. Ich przyjaciółka, ekscentryczna milionerka Lorraine Pleygel zaprasza ich do swojej posiadłości nad jeziorem Tahoe w Nevadzie; oprócz nich do rezydencji przyjeżdżają też jej trzy szkolne koleżanki, które chcą wkrótce rozwieść się ze swoimi mężami; w domu przebywa też partner milionerki oraz jej przyrodni brat z narzeczoną. Niespodziewanie okazuje się, że do posiadłości zostali też zaproszeni wspomniani mężowie – Lorraine Pleygel stwierdziła, że wspólny weekend odbuduje małżeńskie relacje i zapobiegnie rozwodom.
Atmosfera szybko staje się bardzo gęsta i dlatego milionerka zarządza wyjazd do kasyna w pobliskim Reno; tutaj na atak serca umiera pierwsza z rozwódek. Wkrótce w basenie rezydencji ginie druga kobieta; niedługo potem trzecia ulega wypadkowi samochodowemu i cudem unika śmierci. Wszystko wygląda na nieszczęśliwe wypadki; kiedy jednak kolejna kobieta zostaje znaleziona martwa, a i sama Lorraine Pleygel unika otrucia, wszyscy nabierają pewności, że w posiadłości jest morderca.
To jest dość mocno wciągająca i szalona książka, ale uważam, że trochę naciągana i mało prawdopodobna. Sytuację mamy klasyczną: dwanaście osób przebywa w swoim towarzystwie, napadane są tylko kobiety i prawie wszyscy mają motywy do popełnienia jednej, góra dwóch zbrodni, ale nie ma nikogo kto miałby powód do pięciu. Rozwiązanie całej sprawy jest chyba więcej niż zwariowane ale właśnie przez to wydaje mi się naciągane – po prostu w pewnym momencie wszystkiego staje się chyba trochę za dużo i w efekcie akcja trochę traci klarowność. Ale czyta się to dobrze – wydanie z roku 1969 jest jednak nie najlepsze: dziwna składnia, brak płynności i irytujące spolszczanie imion; wydanie z 1999 roku jest, moim zdaniem, ciekawsze.
A jako ciekawostkę podam chronologię:
1945 – „Puzzle for Frauds”, w odcinkach w angielskim tygodniku „Woman Magazine”;
1945 – „Puzzle for Wantons”; angielskie wydanie książkowe;
1948 – „Slay the Loose Ladies”; amerykańskie wydanie kieszonkowe;
1966 – „Zagadka w Reno”; odcinkowa emisja w „Gazecie Białostockiej”;
1967 – „Wampir z Shangri-La”; odcinkowa emisja w „Echu Krakowa”;
1969 – „Sześć tygodni w Reno”; książkowe wydanie w „Klubie Srebrnego Klucza” w przekładzie Ireny Doleżal-Nowickiej;
1973 – „To niemożliwe, kochanie”; spektakl w Teatrze Sensacji „Kobra”;
1999 – „Bez motywu”; książka w wydawnictwie C&T w przekładzie Izabeli Kulczyckiej-Dąmbskiej.
