- Autor: Bołtuć Irena (redakcja)
- Tytuł: Teatr Telewizji w roku 1970
- Wydawnictwo: Wydawnictwa Radia i Telewizji
- Rok wydania: 1972
- Nakład: 2900
- Recenzent: Robert Żebrowski
O Teatrze Kobra i Teatrze Sensacji
To niezwykłe wydanie albumowe liczy 238 stron, jest formatu A4, a jego cena okładkowa to 70 zł.
Z artykułu Włodzimierza Sokorskiego pt. „Teatr Telewizji” możemy się dowiedzieć, że „Kobra” była najpopularniejszym widowiskiem teatralnym, ale nawet wydatne podniesienie jej rangi artystycznej w roku 1970, nie zlikwidowało niedosytu, jaki w stosunku do tych spektakli w świadomości widzów istniał. Teatr Sensacji posiadał największą widownię (85%). Charakterystyczne dla niego było to, że w równym stopniu oglądali go profesorowie uniwersytetu, co i robotnicy. Wg autora mówiło to o potrzebie pełnego relaksu ludzi pracy, dla których sensacja, zagadka kryminalna jest taką samą koniecznością jak rozwiązywanie szarad.
Artykuł „Społeczna funkcja Teatru TV” Henryka Bieniewskiego informuje nas m.in. o tym, że: „Kiedy na ekranach telewizorów miał się pokazać kolejny odcinek „Stawki większej niż życie”, opatrzony jeszcze wtedy znakiem Teatru Sensacji, dyżurujący w elektrowni inżynier dzwonił do telewizji z zapytaniem, czy czas emisji nie ulegnie zmianie: na ten bowiem okres uruchamiano dodatkowe moce – tak znacznie wzrastało zużycie prądu, taka ilość telewizorów włączała się gwałtownie do sieci”. Autor wspomniał o tym, że twórcy Teatru Sensacji nie poprzestają na rozszyfrowaniu zagadki: kto zabił, ale wprowadzają też widowiska problemowo ambitniejsze, poruszające sprawy społeczne, polityczne, historyczne i z otaczającej rzeczywistości, co podaje widzom pewien ładunek poznawczy.
W dalszej części publikacji omówiony jest repertuar w rozbiciu na poszczególne teatry: Teatr Poniedziałkowy, Teatr Piątkowy, Studio Współczesne, Scena Prozy, Scena Monodram, Studio 63, Estrada Literacka, Teatr Niedzielny, Teatr TV na Świecie, Teatr Sensacji i Fantastyki oraz Telewizyjny Festiwal Teatrów Dramatycznych.
Odnośnie Teatru Sensacji: wymienione są tytuły spektakli, ich autorzy i osoby odpowiedzialne za poszczególne ich aspekty, wykonawcy, miejsce nadawania, data i godzina, a także czas trwania. Przy każdym tytule jest też zdjęcie ze spektaklu.
Są to: „Powrót o siódmej” na podstawie Roberta Sheriffa, „Alicja prowadzi śledztwo” – Robert Thomas, „Dom w górach” – Kazimierz Korkozowicz, „Szal” (cztery odcinki) – Francis Durbridge, „W imieniu prawa” (cztery części: „Sztylet z monogramem”, „Duch w zamku”, „Bywa i tak kapitanie”, „Pech”) – Andrzej Zbych, „Umarłem aby żyć” – Jerzy Janicki, „Uśmiech Giocondy” – Aldous Huxley, „Dwa wyroki” – Zbigniew Safjan, „Osiem kobiet” – Robert Thomas, „Umarli mają alibi” – Zbigniew Safjan, „Melissa” (trzy odcinki) – Francis Durbridge. Szkoda jedynie, że nie podano streszczeń fabuły.
Z artykułu: „Konkursy na scenariusze” dowiadujemy się, że w marcu 1970 roku Naczelna Redakcja Literatury, Dramatu i Publicystyki Kulturalnej TV wraz z Komendą Główną Milicji Obywatelskiej ogłosiła konkurs na współczesne widowisko sensacyjne. Do udziału w konkursie zaproszono imiennie 25 autorów. Na konkurs wpłynęły 43 prace. W dniu 15 czerwca 1970 roku odbyło się posiedzenie Jury Konkursu, w którym zasiedli m.in. płk Zbigniew Gabiński, płk Władysław Krupka i Ilia Genachow. Pierwszej nagrody nie przyznano, za to przyznano trzy II nagrody po 15 000 zł za prace: „Wypadek” (Jan Paweł Gawlik), „Złote Koło” (Aleksander Ścibor-Rylski) i „Czwarty manekin” (Janusz Weychert) oraz trzy III nagrody po 10 000 zł za prace: „Będą was grzebać w zapachu jabłek” (Maciej Bordowicz), „Bez atu” (Laryssa Mitznerowa) i „Polowanie na otropionego” (Edward Szuster), a ponadto dwa wyróżnienia po 5 000 zł za prace: „Umarli mają alibi” (Zbigniew Safjan) i „Bądźcie świadkami obrony” (Jan Zakrzewski).