Lucille Fletcher – Krzyk w nocy 119/2011

  • Autor: Lucille Fletcher
  • Tytuł: Krzyk w nocy
  • Wydawnictwo: Czytelnik
  • Seria: Jamnik
  • Rok wydania: 1970 (1964 w USA)
  • Nakład: 70280
  • Tłumaczenie: Mira Michałowska
  • Recenzent: Dorota Wizner

Młode stażem małżeństwo :Mary i John Waldo Leeds (zwany Jackem) opuszcza Nowy York by zamieszkać w domku nad zatoką Chespeake1, w sielskiej okolicy,  na łonie natury, z dala od cywilizacji (do najbliższego miasteczka jest 15 mil).

Kilka miesięcy upływa bez większych problemów; Mary zajmuje się domem, Jack zaś pracą twórczą- jest awangardowym kompozytorem, i tak aż do pewnego październikowego weekendu: Cierpiąca na bezsenność Mary budzi męża wiadomością, że coś złego dzieje się na żaglówce, która przybiła do ich zatoczki. Zaalarmowany przeraźliwymi  krzykami kobiety, dochodzącymi z pokładu, Jack przez otwarte okno, zwraca uwagę intruzom. Krzyki cichną, słychać tylko jęki, potem odgłos uderzenia, chlupot i… żaglówka odbija od brzegu. Małżonkowie wsiadają do wiosłowej łódki i udają się w pościg. Niestety żaglówka znika. Jedyne, co udało im dostrzec, to fakt, że była to niebieska jolka.2
Następnego dnia pojawia się wezwany przez Mary przedstawiciel Straży Przybrzeżnej porucznik Reynolds, który z pewnym sceptycyzmem odnosi się do całej historii. Oburzeni jego postawą i wstrząśnięci tragedią bezimiennej ofiary Leeds’owie postanawiają przeprowadzić dochodzenie na własną rękę. Ponieważ Mary nie chce odrywać męża od pracy nad jego epokowym dziełem pt: „Metopy „( zbliża się termin koncertu), ciężar zbierania informacji bierze na siebie, obiecawszy mu, że będzie bardzo ostrożna. Teraz znika na całe dni, prowadząc śledztwo, które polega na poznawaniu właścicieli wszystkich niebieskich jolek z miejscowego rejestru łodzi, w celu znalezienia morderców i oczywiście wyeliminowania osób niewinnych. Dla dobra sprawy Mary nie waha się nawet uczestniczyć w czasochłonnych i potwornie nudnych zebraniach Grupy Biblijnej czy Stowarzyszenia Misjonarek. Wieczorami składa Jackowi relację z dokonanych postępów i opisuje poznanych sąsiadów z okolicy, wśród których roi się od typów dziwacznych, śmiesznych i groźnych.
Nadchodzi wiosna i zbliża się termin prawykonania „Metop” w Nowym Yorku. W tym czasie narasta atmosfera zagrożenia wokół Leeds’ów: mnożą się dziwne telefony, ktoś kradnie i rozbija samochód Jacka, a potem go porzuca., zaś porucznik Reynolds, który nie dokonał postępów w swoim śledztwie, bagatelizuje je. W tej sytuacji Jack tylko na skutek gorących namów żony, która zwichnęła nogę,  decyduje się ją zostawić w domu, pod opieką nowego, ale sprawdzonego przyjaciela Ralpha Evansa. Także porucznik Reynolds okazuje ludzkie uczucia i obiecuje mieć oko na panią Leeds.
W czasie pobytu Jacka w stolicy dochodzi do dziwnego spotkania, które okaże się przełomowe dla rozwiązania zagadki. Po rozmowie z dziennikarzem  Jack sprawdza jeszcze kilka rzeczy, wykonuje parę telefonów, odbywa krótką wycieczkę i odkrywa cała prawdę. Trup kobiety pojawia się teraz w całej krasie i nie jest on anonimowy…mimo, że w planach zbrodniarzy były zwłoki rodzaju męskiego.
Polecam gorąco: świetna lektura, nie tylko dla amatorów żeglarstwa 😉
A swoja drogą gdyby główny bohater miał np Syrenkę a nie Jaguara sprawy potoczyłyby się pewnie inaczej 😉

 


 

Lucille Fletcher – urodzona 28 marca 1912 jako Violet Lucille Fletcher na Brooklynie w Nowym Yorku-amerykańska scenarzystka filmowa, radiowa i teatralna, autorka jednego libretta, a także pisarka.
Po ukończeniu studiów w Vassar (1933), podjęła pracę w CBS (komercyjna siec telewizyjna), gdzie poznała swego przyszłego męża, kompozytora Bernarda Hermanna, który współpracował z nią przy  kilku projektach. Pobrali się 2 października 1939 roku. Mieli dwoje dzieci, Wendy i Dorothy. Rozwiedli się 10 lat później (1948), z powodu romansu Bernarda z kuzynką żony, którą później poślubił. Lucille wyszła za mąż kilka lat później za Douglasa Wallop’a ( pisarza i dramaturga) i  pozostali małżeństwem aż do jego śmierci w 1985 roku. Lucille zmarła 31 sierpnia 2000 roku  w Pensylwanii.
Jej słuchowiska i scenariusze można zaliczyć do gatunku dreszczowców.
Już jej pierwsza powieść „Sorry,Wrong Number” ukazała mistrzostwo pisarki w tworzeniu nastroju napięcia i zagrożenia. Została ona przekształcona na słuchowisko, które miało   premierę w 1943 roku i stało się jednym z najbardziej legendarnych słuchowisk radiowych wszechczasów. Jego wersja z 1959 roku  wyprodukowana dla Radia CBS otrzymała  w 1960 roku nagrodę Edgara (E. A. Poe)  za najlepszy dramat w kategorii radiowej. Ogromną popularnością cieszyła się także filmowa wersja z 1948 roku, (z Barbarą Stanwyck w roli głównej),wyświetlana także w Polsce  pt: „Pomyłka, proszę się rozłączyć”.(Oglądałam, rewelacja;-)!!!)

Jej powieści, (z których jak mi się wydaje na język polski przetłumaczono zaledwie jedną, recenzowaną poniżej) to:

  • Sorry, Wrong Number, 1948, with Allan Ullman
  • Night Man, 1951, with Ullman
  • The Daughters of Jasper Clay, 1958
  • Blindfold, 1960
  • And Presumed Dead, 1963
  • The Strange Blue Yawl, 1964 („Krzyk w nocy”)
  • The Girl in Cabin B54, 1968
  • Eighty Dollars to Stamford, 1975
  • Mirror Image, 1988