- Autor: Kucharski Tadeusz
- Tytuł: Sto minut bez końca. O dramatycznym rejsie nr 231
- Wydawnictwo: KAW
- Seria: Ekspres Reporterów
- Rok wydania: 1976
- Nakład: 40350
- Recenzent: Robert Żebrowski
Z dużej chmury mały deszcz, a może wręcz odwrotnie
Recenzowana pozycja ukazała w pierwszym roku wydawania „Ekspresu Reporterów”. Reportaż liczy 59 stron, a cena tomiku to 15 zł.
Akcja toczy się w Warszawie w połowie lat 70.
Wieża koordynacji portu lotniczego w Warszawie odebrała anonimowy telefon, z którego wynikało, że na pokładzie samolotu Ił-18 (czterosilnikowy turbośmigłowiec) odbywającego zagraniczny lot, rejs 231 do Moskwy, z trzydziestoma pasażerami, znajduje się bomba ciśnieniowa wniesiona przez jednego z pasażerów, która wybuchnie, gdy samolot zejdzie poniżej określonego pułapu. Rozmówca zażądał okupu w wysokości 5 mln złotych. Poza pasażerami w maszynie znajdowali się: kapitan, drugi pilot, mechanik pokładowy, nawigator, radiotelegrafista i kilka stewardes w szafirowych mundurkach.
O przeprowadzonej rozmowie telefonicznej, koordynator z wieży niezwłocznie powiadomił dyrektora naczelnego PLL „Lot”, Graniczną Placówkę Kontroli i Zarząd Kontroli Ruchu. Na miejscu pojawił się kapitan SB i porucznik MO, a stanowisko dowodzenia Komendy Stołecznej MO objęło koordynację nad działaniami. Cywilny radiowóz – ze stanu Komendy Dzielnicowej Śródmieście – o krypt. 75, skierowano na ul. Rutkowskiego w celu zatrzymania sprawców szantażu, którzy mieli tam odebrać okup …
Autorka skupiła się w tym reportażu nie tylko na działaniach LOT-u, milicji i kapitana statku powietrznego, ale też na kwestii psychologicznej postępowania sprawców.
PRL-ogizmy: kawiarnia „Pod Arkadami”, sklep sportowy na Placu Konstytucji, hotel „Forum” (działał od roku 1974, a w 2002 przemianowany został na „Novotel”), samochody – „Nysa” („Lotu”), „Fiat” 125p (MO) i ”Fiat” 132, zespół taneczny „Mody Polskiej” (Przedsiębiorstwo to powstało w roku 1958 z połączenia „Biura Mody Ewa” i „Galluxu”, a działało do roku 1998), a także Wydział Handlu SGPiS (nazwa Szkoła Główna Planowania i Statystyki obowiązywała – zamiast SGH – w latach 1949-1991).