- Autor: Patrick G. Clark
- Tytuł: Upiór w kuchni
- Wydawca: Telewizja Polska
- Cykl: Teatr Sensacji „Kobra”
- Data premiery: 10 czerwca 1976
- Recenzent: Robert Żebrowski
Kobra w połączeniu z Upiorem to bardzo śmiercionośny duet
Patrick G. Clark to pseudonim Janusza Majewskiego (1931-2024) – reżysera filmowego (m.in. „Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię”) i teatralnego, pisarza i dramatopisarza.
Spektakl telewizyjny „Upiór w kuchni” należy zakwalifikować jako czarny kryminał połączony z angielską komedią. Sztukę tę wyreżyserował jej autor. Czas trwania nagrania to 71 minut. Wystąpili w niej: Zofia Mrozowska i Grażyna Staniszewska (jako zabójczynie), Roman Wilhelmi (gość), Jan Machulski (inspektor Hunt), Marek Walczewski (komisarz Fuddler), Włodzimierz Boruński (lekarz sądowy) i Wiktor Zborowski (sierżant Griggson).
Laura i Cynthia Collins (dystyngowana matka i jej sympatyczna dorosła córka) na obrzeżach miasta prowadziły niewielki pensjonat o nazwie „Lotus”. Przyjmowały do niego tylko samotnych ludzi. Ich patentem na zbrodnię było mordowanie gości z wykorzystaniem „upiora” odgrywanego nocami przez matkę. W związku z podejrzanie dużą liczbą zgonów na terenie pensjonatu, sprawą zainteresowała się policja. Śledztwo prowadził inspektor Hunt. Jego przełożony – komisarz Fuddler – nieznany paniom Collins, wpadł na pomysł, że uda się do „Lotusa” w charakterze gościa …
Czy misja komisarza powiedzie się, czy też paniom uda się go zgładzić? A może znajdzie się trzecie rozwiązanie? Jaką tajemnicę kryją mury pensjonatu?
„Upiór w kuchni” przypomina sztukę „Arszenik i stare koronki” Josepha Kesselringa z roku 1939, która w Polsce wystawiana była m.in. w Teatrze Powszechnym (1957) oraz Teatrze „Kobra” (1975). Rolę morderczyń zagrały w niej: Irena Kwiatkowska i Barbara Ludwiżanka.
W roku 1993 Majewski wyreżyserował rozszerzoną wersję „Upiora …”, również w ramach „Kobry”. Premiera miała miejsce w dniu 16 września 1993 roku. Czas trwania nagrania to 83 min. Wystąpili w niej: Irena Kwiatkowska i Hanna Śleszyńska (jako zabójczynie), Leonard Pietraszak (gość), Wiktor Zborowski (tym razem jako inspektor Hunt), Marek Kondrat (barman), Krzysztof Kowalewski (komisarz Fuddler) Marek Bargiełowski i Paweł Wawrzecki (goście – oszuści), Stanisław Brudny (lekarz sądowy) i Andrzej Butruk (sierżant Griggson). W wersji tej mamy dodatkowy wątek dwóch gości-oszustów oraz scenę w barze (ciekawostką jest, że barman, jako tytuł filmu, który oglądał, wymienia „Arszenik i stare koronki” [z roku 1944]).
Trzeba przyznać, że fabuła sztuki jest ciekawa. Są w niej też zaskakujące zwroty akcji. Wiele dialogów tryska humorem, niestety dla mnie, większość z nich – makabrycznym i wisielczym.
Ps. W roku 2023 w warszawskim Teatrze Kamienica obejrzałem trzecią wersję „Upiora …”, ale tym razem w reżyserii Tomasza Sapryka (i niestety bez Wiktora Zborowskiego) trwającą 140 minut (w tym przerwa).
W spektaklach w tamtejszym teatrze występowali: Maria Pakulnis, Andżelika Piechowiak, Marcin Troński, Mirosław Zbrojewicz (lub Tomasz Sapryk), Sebastian Konrad, Jerzy Bończak (lub Władysław Grzywna), Michał Piela (lub Maciej Wierzbicki) oraz Sławomir Orzechowski (lub Michał Piela).
Zamieszczam też plakaty „Upiora w kuchni” z innych teatrów i sal widowiskowych:
