Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
Na żołdzie rządu bońskiego
Stefana Majewskiego zupełnie nie znam. Książka liczy 91 stron, a jej cena okładkowa to 1,20 zł. W tytule wkradł się błąd – zamiast słowa „koordynat” powinno być „koordynata” (liczba określająca położenie punktu na płaszczyźnie lub w przestrzeni względem określonego układu współrzędnych).
FBI celuje w Warszawę
Jerzy Kalinowski, w serii BPŻ, był autorem dwóch tomików – „Stawka na błąd” i „Podarek za oceanu”. Recenzowana pozycja liczy 88 stron, a jej cena to 1,20 zł. Dla mnie książka ta była niczym Yeti, słyszałem o niej, ale nigdzie – nawet w internecie – jej nie widziałem, nie znałem też nikogo, kto miał z nią do czynienia – czytał ją albo choćby przez chwilę widział.
Czytaj dalej „Kalinowski Jerzy – Podarek zza oceanu 104/2025”
Przemytnik wzięty za sowę, a sowa za przemytnika
Ten niepozorny tomik, na który składa się pięć opowiadań, należy do grona najbielszych kruków z działu literatury objętej zainteresowaniem operacyjnym członków Klubu MOrd. Odnalazłem go dopiero w warszawskiej Bibliotece Narodowej – instytucji bardzo przyjemnej, pożytecznej i przyjaznej bibliofilom (*). Książka liczy 75 stron, a jego cena to 1,70 zł.
Wyszedł, nie wrócił, zaginął…
Mikołaj Toman (1911-1974) znany jest też jako Nikołaj Toman – w tej wersji figuruje jako autor antologii „Wybuch nastąpi dzisiaj”, w której znalazło się też recenzowane opowiadanie, ale pod trochę zmienionym tytułem – „Jasnym śladem”. Tomik liczy 58 stron.
G.D. znaczy „Zielona Śmierć”
Mikołaj Toman jest prawdziwym dominatorem w serii BPŻ, w której – na 29 pozycji – 6 jest jego autorstwa. Recenzowane opowiadanie liczy 60 stron, a cena okładkowa tomiku to 1,20 zł. Jest to jeden z najbardziej białych kruków – wśród literatury objętej zainteresowaniem naszego Klubu – jaki znam, a ujrzałem go dopiero w stołecznej Bibliotece Narodowej. Opowiadanie to ukazało się również w antologii „Wybuch nastąpi dzisiaj”, wydanej w roku 1954 i 1955, ale pod innym tytułem – „Gdy burza ucichła”. Z dostępem do tej pozycji akurat nie ma żadnego problemu i ma już on recenzję klubową. LINK
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
LINK Recenzja Jana Bielickiego
LINK Recenzja Anny Babicz
Whisky a także gin pustoszą moralnie
Anna Kłodzinska to autorka, która w swych powieściach milicyjnych stara się przybliżyć czytelnikowi dane środowisko na tle, którego toczy się akcja kryminału. „Dzieci Milionerów” to książka, w której jak nietrudno się domyślać zapoznamy się z gronem dzieci bogatych rodziców.
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
LINK Recenzja Michała Lorka
LINK Recenzja Anny Babicz
Przypadek demaskuje szaleńca
„Dzieci milonerów” wydano pod koniec 1982 roku (pierwsze wydanie ukazało się w roku 1980 – przyp. red.); w bibliografii Anny Kłodzińskiej figurują bezpośrednio przed „W pogardzie prawa” – powieścią poświęconą rzekomej eskalacji przestępczości po sierpniu zeszłego roku, jak to określił przełożony Szczęsnego. W „Dzieciach milonerów” można wyczuć napiętą atmosferę ostatnich lat epoki Gierka – intensywność propagandy w powieściach autorki odzwierciedla bowiem sytuację kraju, ocenianą z perspektywy „betonu partyjnego”. Tu późniejsza redaktorka „Rzeczywistości” wprowadza nas w mroczny świat „bananowej młodzieży” – dwudziestokilkuletnich dzieci dorobkiewiczów, przeważnie lekceważących obowiązek pracy.
Czytaj dalej „Kłodzińska Anna – Dzieci milionerów 84/2025”
LINK Recenzja Ewy Helleńskiej
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
LINK Recenzja Piotra Kitrasiewicza
LINK Recenzja Marka Okońskiego
Wczesna twórczość Edmunda Niziurskiego to poszukiwanie właściwego rodzaju. Czuje się, że autor miotał się miedzy kryminałem a powieścią młodzieżowo – przygodową. O pociągu do kryminału świadczy nie tylko Pięć manekinów z 1959, ale i Przystań eskulapa. O pociągu do powieści młodzieżowej świadczy nie tylko dalszy rozwój pisarski Niziurskiego, ale poniektóre fragmenty Przystani… Czytaj dalej „Niziurski Edmund – Przystań Eskulapa 82/2025”
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
LINK Recenzja Marzenny Pustułki
„Przemykające cienie” w służbie MO
Żeby z pełnym zadowoleniem po dobrze wykonanej robocie udać się na trzytygodniowe wojaże po bieszczadzkich ostępach postanowiłem przed (i tak zasłużonym) urlopem zrecenzować jeszcze jednego Wojta. Tym razem padło na „Szafirowe koniczynki”. Ten Labirynt to już prawie końcówka serii (niestety) i PRL – u (na szczęście) – wydany został w 1988 roku.
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
LINK Recenzja Roberta Żebrowskiego
Kamień węgielny nowoczesnej polskiej literatury sensacyjnej. Zresztą nie tylko. Ta powieść jest także dowodem na, że nawet w mrocznych czasach wczesnego, tuż postalinowskiego, komunizmu, można było uprawiać inteligentne dziennikarstwo. Dziennikarstwo, choć fakty są tu pokryte cienką warstwą fikcji. Ufabularyzowane, jak nazywają takie zabiegi klasycy „polskiej szkoły reportażu”. Tyle, że przy ich podkręcaniach rzeczywistości, udający fikcję „Walther 45777” to szczyty realizmu.