Klub Miłośników Powieści Milicyjnej
Zaprawdę wielkie musiało być przekonanie Anny Kłodzińskiej o skuteczności Milicji Obywatelskiej, że w swoich książkach przedstawiała swoich bohaterów jako ludzi o chyba wszelkich możliwych zdolnościach.
Major Downar późno pochyla się nad zwłokami czyli powabna Aneta i gąszcz absztyfikantów
Późne książki nieocenionego Zygmunta Zeydlera-Zborowskiego uosabiają dezercję z typowego kryminału i wekslują zdecydowanie w kierunku…turystyki. Z całą pewnością autor był świadom, że PRL chylił się ku upadkowi dawała temu wyraz – na przykład w powieści „Almiritis piją słoną wodę”.
Czytaj dalej „Zeydler-Zborowski Zygmunt – Almiritis piją słoną wodę 304/2023”
Główna Komisja Ścigania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce oskarża
Zygmunt Zonik napisał co najmniej 25 książek, z czego wszystkie o tematyce wojennej, a zdecydowana większość z nich o tematyce obozowej, przy czym najczęściej wydawane były one w serii „Żółty Tygrys”. „Pożar w Blaricum” liczy 152 strony, a jego cena okładkowa to 8 zł.
LINK Recenzja Wiesława Kota
LINK Recenzja Grzegorza Cieleckiego
LINK Recenzja Grażyny Głogowskiej
LINK Recenzja Mariusza Młyńskiego
Slalomem po kawiarniach w czasie między śledztwem a dochodzeniem
Jerzego Edigeya przedstawiać nie trzeba. Książka liczy 191 stron, a cena okładkowa to 30 zł. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego. Choć nakład nie jest podany, co niestety często zdarzało się w „Czerwonej Okładce”, to z dużą dozą prawdopodobieństwa należy przyjąć, że było to 100 000 egz., tak jak przy innych kryminałach z tej serii wydawanych w tamtym okresie. Dla przyzwoitości prześledźmy jeszcze proces wydawniczy: oddano do składu 6 X 1977r., podpisano do druku w VI 1978r., a druk ukończono w VIII 1978r.
Jacques Boissant, najemny pilot transportowy, oraz jego mechanik François Berner na zlecenie Charlesa de Suzanneta przewożą samolotem z Marsylii do Republiki Górnego Wybrzeża części maszyn rolniczych. Po awaryjnym lądowaniu na starej, wyboistej drodze okazuje się, że w beczkach zamiast oleju znajduje się broń dla rebeliantów.
Prowincja trupami usłana
Tadeusz Żołnierowicz był przede wszystkim dziennikarzem prasy terenowej. Przez lata publikował reportaże kryminalne w takich pismach, jak „Nowości”, czy „Dziennik wieczorny”. Zdobyte tam szlify literackie przekuł z czasem twórczość beletrystyczną. Natomiast dziennikarski sposób obrazowania – pewna szkicowość postaci i sytuacji, wariantywne wykorzystywanie schematów fabularnych, charakterystyczna budowa krótkich zdań, widoczna jest w całej jego twórczości. Przyjrzyjmy się utworowi „Pająk rozpina sieci „, wydanemu jako 97 zeszyt serii „Ewa wzywa 07”.
Czytaj dalej „Żołnierowicz Tadeusz – Pająk rozpina sieci 8/2023”
Niefortunny los fortuny
Po książkę „Szyderczy uśmiech fortuny” sięgnąłem nieprzypadkowo. Zrobiłem tak, bo spodobała mi się inna książka jej autora – „Spółka z nieograniczoną odpowiedzialnością”, która dotyczyła milicyjnego śledztwa prowadzonego przez sierż. Stanisława Romanowskiego pod nadzorem majora Sawosia, w sprawie śmierci mężczyzny na terenie ośrodka wypoczynkowego usytuowanego na wyspie.
Cena okładkowa książki to 45 zł, a ja nabyłem ją za jedyne 6 zł, a że książka liczy tylko 184 strony to udało mi się przeczytać ją w domu w ciągu jednego dnia.
Czytaj dalej „Podlaski Henryk – Szyderczy uśmiech fortuny 1/2022”
LINK Recenzja Jana Bielickiego
LINK Recenzja Iwony Mejzy
Czas koniaków, niebieskich goździków oraz feralnego trabanta
Każdy kolekcjoner kryminałów z PRLu obudzony w nocy i zapytany, kryminały którego autora spotyka najczęściej w antykwariatach, odpowie bez wahania: Władysław Krupiński. W szczególności mamy tu na względzie dwa tytuły w KAWowskiej serii Różową Okładką – „Skazałeś ją na śmierć” oraz „Zachłanność mordercy”.
Czytaj dalej „Krupiński Władysław – Zachłanność mordercy 248/2022”
Ta książka miała wszelkie zadatki na dobrą powieść – ciekawa, szpiegowska intryga, nieśpieszne tempo, frapujący nastrój – gdyby autor, swoją drogą ukrywający się pod pseudonimem wysłannik kontrwywiadu wojskowego, nie spalił jej przesadzonym manieryzmem i przesadnym obrzydzaniem niemieckiego wroga. Fabuła od początku wygląda też na naiwnie naciąganą: pułkownik Kondracki z kontrwywiadu informuje majora Orlewicza, że działalnością profesora Aleksandra Oczai zainteresowani są „nasi partnerzy z tamtej strony.
Inżynier elektronik Adam Stalko popełnia we własnym mieszkaniu samobójstwo; milicja nie znajduje żadnych odcisków palców nawet na kurkach od gazu, co jest o tyle podejrzane, że denat otruł się właśnie gazem. Matka Stalki mówi kapitanowi Andrzejowi Korczowi, że mały Adaś jako jedyny ocalał z pacyfikacji rodzinnej wsi w 1943 roku jaką Niemcy urządzili w odwecie za pomoc partyzantom.