- Autor: Dick Francis
- Tytuł: Zasłona dymna
- Wydawnictwo: Czytelnik
- Seria: Z jamnikiem
- Rok wydania: 1976
- Nakład: 100290
- Przekład Mira Michałowska
- Recenzent: Mariusz Młyński
Śmiertelnie chora Nerissa Cavesay prosi aktora Edwarda Lincolna, swojego chrześniaka i przyjaciela, by poleciał do Johannesburga i sprawdził dlaczego jej konie fatalnie biegają w wyścigach; kobiecie zależy na tym, aby się tego dowiedzieć, gdyż zapisała je w spadku bratankowi swego męża, Danowi.
Na miejscu Lincoln przekonuje się, że konie Nerissy nie wygrywają wyścigów, choć są zdrowe i badane przez weterynarza oraz otrzymują takie samo pożywienie jak pozostałe; wiele więc wskazuje na to, że przyczyną ich niepowodzeń jest postępowanie trenera. Wkrótce dochodzi do dwóch wypadków: dziennikarka przeprowadzająca wywiad z Lincolnem zostaje porażona prądem, a sam aktor uderza się w głowę podczas zwiedzania kopalni złota; z czasem Lincoln nabiera jednak przekonania, że były to zamachy na niego.
Książki Dicka Francisa rozgrywające się w środowisku typowo związanym z końmi są pasjonujące (np. „Płatne przed gonitwą”); kiedy jednak konie są tylko dodatkiem do intrygi, to jest już dużo gorzej (np. „Fuks”). I tak jest tutaj – konie Nerissy Cavesay są jednym z elementów jej spadku i dlatego książka jest po prostu przeciętna. Przede wszystkim intryga jest mało emocjonująca – akcja toczy się niemrawo, sceny są trochę za bardzo rozwleczone, a postacie odrobinę nijakie. Powieść nie zostaje w głowie na długo i ulatuje z niej niczym wiatr – przynajmniej tak stało się w moim przypadku. Trudno mi coś więcej napisać; może tylko zwrócę uwagę na to, że na początku książki Edward Lincoln gra w filmie „Człowiek w samochodzie” – czy jest to może ekranizacja książki Stefana Lemara? He, he, taki mały sucharek.
A zanim „Zasłona dymna” ukazała się w Jamniku w 1976 roku drukowana była w odcinkach w „Trybunie Robotniczej” i miało to miejsce w 1975 roku, a konkretnie między 28 sierpnia a 4 listopada.
